พระราชนิพนธ์ ‘พระมหาชนก’ : หน้า 34/39

พระราชนิพนธ์ “พระมหาชนก” ๓๔ ชัด ชาวประมงที่ไปเรือแตกต้องว่ายน้ำจนน้ำเนื้อเปื่อยตั้ง ๕ วันนั้น เขาเคยมเล่าให้ฟังว่า ที่เขาสู้จนรอดมาได้เพราะว่า ยังมีความหวัง ถ้าปกติแล้วจะให้น้ำข้ามทะเล เขา ทำไม่ได้รอก พรรคพวกที่มาก้วยกันตกทะเลตายไปตั้งหลายคน แต่เขามีความหวังในตอนลอยคอว่า ถ้ามีมหานาลอลอยมา ก็จะตะปบเป็นทุ่นลอยต่อไป ถ้ามีสมบไม้ศรอลอยผ่านมา ก็จะตะปบเป็นทุ่นลอย พยุงชีวิตได้ เพื่อว่าจะมีเรื่อผ่าน มาทางนี้ ถ้ายังไม่มีเรือผ่านมา ก็รัดเอากงกลองให้แน่น ใช้กงกงเกงบานๆ นั้นแหละตีน้ำเข้าไปในกงกง แล้วจะช่วยให้ลอยตุุ่บป่องได้ ถ้าไม่หัวเสียอย่าง มีหวังว่าจะรอดตายได้ แล้วก็จริงอย่างที่หวัง พอผ่านไปวันที่ ๕ มีเรือประมงไทยผ่านมา มันก็เลยได้รับการช่วยชีวิต ให้รอดตายขึ้นฝ่ามา พร้อมกับแผลที่โดนงูปลามตอดเต็มตัว นี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน แต่ว่าพระมหาชนกเมื่ออลอยคออยู่ในทะเล ก็ยังคงมันในคีล ตามเนื้อและตามตัวของท่านคงสาหัสยิ่งนัก แต่ถึงอย่างนั้นเวลาท่านโต้ตอบกับเทวดา ก็ฟ้องว่ากำลังใจของท่าน