การหยุดใจและการเรียนรู้ในพุทธศาสนา : หน้า 20/40

พื้นที่ตัวเองหลบไปพักผ่อน พวกชาวบ้านในหมู่บ้านนั้น ได้ยินเสียงที่ไฟเรานะเสนาะโสด ต่างโจษจันตื่นเต้นกันใหญ๋ พากันไปล้อมคนเป่าใส่ แล้วถามว่ามีพ่อหนุ่ม เสียงประหลาดเมื่อตื่นนี้ เป็นเสียงของใคร ช่างไฟยะจริงๆ ชายหนุ่มตอบว่า เสียงที่พวกท่านกล่าวขวัญถึงนั้น ว่างอยู่กลางดินนั้นแหละ ชาวบ้านพากันวิ่งไปที่ส่งจับหมายขึ้นแล้วพูดว่า สงสัยพูดหนอยซี สงสัยเอ๊ะ พูดหนอยเกิด แต่สงสัยนี้ไม่เปล่งเสียง ไม่ว่าชาวบ้านจะถามสงับไปมา ซูดิ้นหรือวางลง ทำทุกสิ่งทุกประการ สงสัยก็ยังเป็นสงสัย คือไม่อยเปล่งเสียง ชายผู้ที่เป่าส่งเสียงก็ยังมีรื้อแน่นôiรินิ เมื่อเข้าถึงพระธรรมกายภายใน ความสงสัยต่าง ๆ ที่มีอยู่ในใจก็จะหมดไป เพราะฉะนั้นสำหรับท่านที่ชอบเป็นนักทดลองหรือนักวิทยาศาสตร์ ถ้าจะพิสูจน์หรือทดลองทางพุทธศาสต์ ต้องเริ่มต้นจากใจที่ดูดิ่งให้ได้ก่อน หลงภูปัดอำน่านนี้ให้ด่าว่า ‘หยุดเป็นตัวสำเร็จ ว่ากันตรงหยุดนี้ให้ได้ก่อน เรื่องอื่นใหญ่โตมิให้ฟัง อย่าฟัง ดูให้ฟังอย่ามากมาย’ เมือหยุดใจได้ เราก็รู้แจ้งและจะหยาดซึ้งด้วยตัวของเราเอง เพราะฉะนั้น เราเป็นศิษย์ของท่าน ก็ต้องทำตามที่ครูบาอาจารย์แนะนำไว้ คือมันฝึกฝนให้หยุดนิ่ง เป็นประจำมาสมอทุก ๆ วัน แล้วเราจะสมประมานกันทุกคน พระธรรมเทศนานโดย: พระเทพญาณมหามุนี นามเดิม พระราชภาวนา วิสุทิ (ไชยสูล มนุษไชโย) *มก. เล่ม ๑๔ หน้า ๓๘๐