ความเห็นและการตัดสินใจของมนุษย์ : หน้า 22/40

เกะกะอยู่ในใจ แต่ทางสรรพว่าว่า "ชาวเมืองต่างว่า" ความเห็นนั้น นี้แหละคือโมบวดว่า วิจฉิพระมานะกษัตริย์ ไม้อควดง่าย ไม่น่าอดทน แต่ใจคนไม่ใช่ไหม จะให้โยนหาไปไว้ที่ไหน ขอบพระคุณเจ้าเห็นโดยด้วยเกลียด เราจะเห็นว่า ภูเขาที่ว่ากใหญ่ ยังสามารถทอดให้รื่นเป็นหน้ากลองได้ แต่สุมาเณอที่อยู่ในใจนั้น มันเหนียวแน่นมั่นคง ทำลายได้ยากจริงๆ พระเกะจึงยกอุมทาขึ้นมาถาวยว่า "มหาบพิธี" มีรุงชูอยู่คนหนึ่ง เลี้ยงลูกอยู่บ้าน วันหนึ่งเขาได้ออกเดินทางไปหมู่บ้านของเพื่อน เห็นอจจะอะแห่งจำนวนมากในหมู่บ้านนั้น บุรุษคนนี้คิดว่า อยู่จะแห่งของมนุษย์เป็นอาหารชั้นดีของสุภ เขาจึงขอจะแหลน่าไปให้สุภ โดยเอาผู ได้ซาไป แล้วโกยคุณแท้งเหล่านั้นใส่ผ้า จากนั้นได้ผูกเป็นห่อทนไว้ในศีรษะ แล้วเดินทางกลับบ้าน ในระหวางทางเกิดฝนตกหนัก เมื่อก่อนอจจะซุกซ่อนก็เปราะภาพเป็นของเหลว ไหลลงมาตามร่างกาย ทำให้น้อยตัวสกปรกประเป็นเหมิ้นหนึ่งไปทั่ว แต่เขายังคงเดินต่อไป มิยอมทิ้งจุดอจจะที่บุทูอยู่บนศีรษะ พวกชาวบ้านเห็นเข้า ต่างคุยกันว่า เจ้าหนุ่มคนนี้ส่งสละจะเป็นบ้าไปแล้ว จึงเอาอจจะทุศิระอยู่เช่นนั้น เด็กหนุ่มคนนั้นแทนที่จะได้คิด กลับคิดว่าชาวบ้านว่า พวกท่านต่างหากที่เป็นบ้าไร้สติปัญญา จุจจาระพวกนี้เป็นอาหารชั้นของศุภ พูดบกันห่ออจจะนั้นเดินต่อไป จนกระทั่งมาถึงบ้าน อจจะจะที่ทินศีระ มาจน ได้ลูกฝนละลายไปหมด ไม่เหลือแม้แต่แค่ชายนั้นเขานั้นได้แต่นะใจ เสียใจที่ต้องเสียเวลาแบกมาต่างไกล ตัวนำเนื้อเพิ่มเป็นอันไม่ดีอะไรเลย ทันทีที่พระเกะจะลาบ ก็กล่าวหาพระราชาว่า "พระองค์ก็เช่นกัน ยังยึดกุศโลหี่ผิดๆ ไว้ ของพระองค์ จงจะมีจาฏพุทธินเสียเถิด" แม้พระเจ้าปายิสระรู้ว่าคนมีความเห็นผิด พระองค์ยังไม่ยอมละ