ความรักและเมตตาในพระพุทธศาสนา : หน้า 34/46

ความรักลูกฉันใด บุคคลผู้ประกอบด้วยเมตตา ตั้งอยู่ในเมตตา เจริญเมตตา พึงตั้งจิตดวงนั้นให้นั้น เช่นเดียวกับมารดาที่สามารถละชีวิตแทนบุคคลของตนได้นั้น นักปราชญ์ทั้งหลายกล่าวว่ามาตรรธรรมเป็นพรหมวิหารในพระพุทธศาสนาที่จะสนับสนุให้บังเกิดขึ้น มาตราผู้ให้เน้นบทสูติของตนเองชีวิต ยอมละชีวิตของตนแทนบุคคลได้ สภาวจิตของมาตรานั้นคือเป็นพรหมวิหารธรรมอย่างหนึ่ง ดังนั้น นักสร้างบารมีทั้ง หลายพึงรักษาดวงจิตไว้ในเมตตาธรรม เมื่อจิตมีความรัก ความชาญฉลาด ควรจำเพาะบุคคลที่ตนรักหรือเป็น ลูกของตนเองเท่านั้น ให้ชีวิตที่ประกอบด้วยเมตตาธรรมแบ่งให้หัวแก่บุคคลอื่นๆ ตลอดจน สวรรค์ดีทั้งหลาย ให้เหมือนกันหมดทั้งญาติพี่น้อง มิตรสหาย และคนทั่วไป เอาใจของเรา จิตของเราที่อ่อนอบอุ่นชื่นชม เหมือนกับมาตรารกูลที่เกิดแต่เถก ขยายใจแผ่ไปด้วยความรักความปรารถนาดี ในบุคคลทั้งหลาย ให้ทุกคนเสมอเหมือนลูกของเรา ถ้ามีความรู้สึกเช่นนี้ มาตราพรหมวิหารย่อมเกิดขึ้นอย่างเต็มที่ ใจของเราเองก็สะอาดบริสุทธิ์ผุดผ่องเสมอ