พระธรรมาภายและการปลดปล่อยจากบ่วงมาร : หน้า 21/42

สุส สกุลโน สุพเทพวงศาสนัง มาจพนวิติ โมจิยน เมคุณพล มหา สภา โคศิ์กิ์ โคเว ๆ ๒๕6. สุพุทธฺทิกายสูด มม มาหาสุ สุตุน ฉุกขาอุไจโจรสุสา ปีโช จรสเสา ภูริยา เตโชพล มหา สุพมค มลดฏุ โณย แปลได้ความว่า "๒๕5 : ด้วยเมตตา นุกภาพอำนิ่งใหญ่ของพระศาสดามุ่งปกายอังงามจิตด้วยคุณนานาประการ ผู้ทรงปลดปล่อยในชนจากบ่วงมาร ของ瓁จงมีเข้าพเจ้าทั้งหลายตลอด ไป" "๒๕6 : ด้วยเทพานุภาพอึงใหญ่ แห่งธรรมมาภัยพระสังพิณฤบญาณ เป็นต้นของพระศาสดา อันมีใช้อำนาจ ของจักรบูรณ์เป็นต้น แต่เป็นอารมณ์ของ ปัญญาเท่านั้นของพระพรหมจงมีแก ข้ามเจ้าทั้งหลาย" จึงเห็นได้ว่าคาถาอุปปาดสันติได้ แยกรูปภายและธรรม ภาย ของ พระพุทธเจออกจากกันอย่างชัดเจน โดยระบุว่าธรรมาภายของพระพุทธเจ้า ประกอบด้วยพระสังพิณฤบญาณ เป็นต้น และกล่าวอีกว่า พระธรรมาภาย สามารถเห็นได้ด้วยปัญญา จุใด่จะตา าสมุทั้งทั่วไปจงจากอุปปาดสันติ์ปีประเมินไว้สามารถสรุปได้ว่าอย่างช้าในพุทธกวรรษที่ ๒๙๐ กรรมาย่อมเป็นที่รู้จักกันในเอเชียและอย่างน้อยในดินแดนล้านนาแล้ว ถัดมา คือ คัมภีร์พระธัมมมกายา