ชีวิตนักเรียนที่ต้องเผชิญความยากลำบาก : หน้า 111/336

ต้องเดินไปกลับโรงเรียนวันละ 8 กิโลเมตร ฝนจะตกแดดจะออกอย่างไรก็ต้องฟ่าไปให้ได้ พอกลับมาจากโรงเรียน ก็ต้องช่วยทำงานบ้านจนรู้สึกเหนื่อย ทำงานบ้านเสร็จ ก็ถึงเวลานอนพอดี เข้าก็ปิดไฟทำให้ลูกไม่ได้ทำการบ้าน ลูกลึงหาทางออกโดยการเจียดเงินค่าขนมที่ได้เพียงน้อยนิดไปซื้อเทียนไขมาจุดแอบอ่านหนังสือ ตรงบังนั่นไง ตอนที่เขาหลับกันหมดแล้ว ดินสอก็ต้องใช้นมันกุ๊กแล้วเอาไม่มา ต่อให้เขียนได้ เสื้อผ้าก็ต้องใส่ซ้ำ ๆ ปะ ๆ กระโปรงก็ต้องลอยชายลงมาเรื่อย ๆ เพราะลูกตัวสูงขึ้น แต่เขาก็ไม่ให้ซื้อใหม่ จนบางครั้งลูกต้องแอบร้องให้คิดถึงคุณ พ่อคุณแม่ เสมือนขาดที่พึ่งพิงอันแสนจะ อบอุ่นเมื่ออยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ ลูกจำยอมทนอยู่ที่นี่จนกระทั่งเรียนจบชั้น ม.ต้น.6 ได้ทำงานที่สำนักงานสถิติแห่งชาติ