ความสำคัญของการจำพรรษาในพระธรรมวินัย : หน้า 10/84

พระบรมศาสดาทรงให้สาธุการว่า “ดีละ วิสาขา เราอนุญาตพร ๘ ประการ แก่เธอ” ตรัสอนุโมทนาว่า “สตรีใดให้ข้าวและน้ำ มีใจเบิกบานแล้ว สมบูรณ์ด้วย ศีล... ครอบงำความตระหนี่แล้ว บริจาคทานอันเป็นเหตุแห่งสวรรค์ สตรีนั้น.... ย่อมได้กำลังและอายุเป็นทิพย์ สตรีผู้ประสงค์บุญนั้น เป็นคนมีสุข สมบูรณ์ด้วยอนามัย ย่อมปลื้มใจในสวรรค์สิ้นกาลนาน” และด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่มาของประเพณีการถวาย ผ้าอาบน้ำฝน จําพรรษาในกลางกาย การจำพรรษาในพระธรรมวินัยนี้ เกิดจากการที่พระบรมศาสดาทรงปรารภ เหตุการณ์ที่ชาวบ้านในอดีตได้กล่าวติเตียนภิกษุ จึงทรงกำหนดขอบเขตให้ภิกษุ จำพรรษา แต่ในความจริงแล้วมีเป้าหมายที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น คือ พระองค์ทรงมี พุทธประสงค์ให้ภิกษุมีเวลาได้ประพฤติปฏิบัติขัดเกลาจิตใจของตนอย่างเต็มที่ แก่พระภิกษุสามเณรในวันเข้าพรรษาเกี่ยวกับการเข้าพรรษาที่แท้จริง มีใจความ จนหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ได้ให้โอวาท ตอนหนึ่งว่า “การจำพรรษาตามพระวินัยนั้น มีขอบเขตตามที่สงฆ์ได้กำหนดไว้ แต่ขอบเขต ของการจำพรรษาในระดับที่ลึกลงไปอีก คือ จำพรรษาอยู่ภายในวงกายของเรา กายยาววา หนาคืบ กว้างศอกนี้ ให้เป็นปริมณฑลของใจ เป็นสถานที่จำพรรษา ของเรา โดยเอาใจมาหยุดอยู่ตรงศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ถูกต้อง ในการเดินทางไปสู่อายตนนิพพาน ถ้าเอาใจมาหยุดอยู่ตรงนี้ตลอดวันตลอดคืน เรียกได้ว่า เป็นการจำพรรษาอย่างแท้จริง”