เส้นทางแห่งบุญ: ความคิดและการกระทำของเยาวชน : หน้า 48/92

Plum ร า หลังจากนั้นก็ได้มาช่วยงานวัด ใช่..ผมมาเป็นอาสาสมัครแผนกบุญสถาน เลิกเรียน ๑๕.๓๐ น. มาถึงวัดที่ ๑ ถึงที่ ๒ เตรียมเสื้อผ้ามา จากที่บ้าน พอเลิกเรียนก็แบกกระเป๋าจากโรงเรียน มาเลย เดินทางจากบ้านเฉพาะขามาวัด 5 ชั่วโมง นั่งรถแดงจากที่บ้านมาตัวเมืองใช้เวลา ๓ ชั่วโมง ฝุ่นตลบตลอดทาง มีท้องนาและควายเป็นวิวให้ดู ๓ ด และต่อรถจากตัวเมืองมาวัดอีกใช้เวลา ชั่วโมง มีเพื่อนถามว่ามาทำไม เหนื่อยก็เหนื่อย อยู่บ้าน พักผ่อนดีกว่า เที่ยว กินเหล้า ดู TV สนุกกว่าตั้ง เยอะ ทำไมต้องเอาชีวิตมาลำบาก แต่ผมรู้ว่าผม กำลังทำอะไรอยู่ ก็เลยไม่สนใจ มาถึงวัดก็ดี ที่ ๒ ล้ามาก เงินก็หมด มีแค่เศษเหรียญไว้โทรบอก ให้พี่ที่วัดเตรียมเงินค่ามอเตอร์ไซค์ให้ พอมาวัด ผมก็รับบุญทุกอย่าง เช็ดถูปูเสื่อไม่เคยเกี่ยงเลย ถือว่าเป็นบุญ ต่อมาก็ได้รับบุญทำความสะอาด รอบมหาธรรมกายเจดีย์ ปูพรมวันอาทิตย์ เป็น วิทยากรชมรมกล้าฝันและเป็นวิทยากรเกี่ยวกับ เรื่องยาเสพติด เพราะผมเคยทำมาก่อนที่โคราช ได้ข่าวว่า เป็นโครงการที่ใหญ่มาก พอสมควรครับ ตอนนั้นอยู่ ม.๕ ผมเป็นรอง ประธานนักเรียน ได้รวมกลุ่มเพื่อนๆ จากโรงเรียน ต่างๆ จนได้เป็นผู้นำของ ๑๒ โรงเรียน รณรงค์ เกี่ยวกับยาเสพติด เทเหล้า-เผาบุหรี่ รวมตัวกันได้ สองพันกว่าคน เชิญผู้ว่าราชการจังหวัดมาเป็น ประธาน ท่านบอกว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็น เยาวชนที่ไหนเหมือนที่นี่ คือมีความคิดที่แปลก แต่สร้างสรรค์ดี ปัจจุบันเด็กจะนำผู้ใหญ่แล้วใน เรื่องสร้างสรรค์และเห็นว่าเด็กสามารถเปลี่ยนใจ ผู้ใหญ่ได้ เพื่อนผมซึ่งเค้ากินเหล้า พองานเสร็จ เค้าบอกว่า อันเราจะเลิกเหล้าตลอดชีวิต คิดว่าอะไรที่ทำให้เค้าคิดได้ ผมคิดว่าเยาวชนข้างนอกขาดต้นแบบที่ดี พอเจอต้นแบบที่ดีเค้าก็มีแนวร่วม แม้แต่ผู้ใหญ่ อย่างพ่อของผม แต่ก่อนท่านจะดื่มเบียร์ ติดมาก ขนาดดวงตานี่เป็นหลุมเข้าไป ผอมมาก พอผมมา บวชมัชฌิมธรรมทายาท ผมก็คิดว่าเราสามารถ ทำให้คนอื่นเลิกได้ แต่พ่อยังไม่เลิก พอบวชแล้วมี ศีลมากกว่าเลยชวนพ่อมาที่วัด ถามสาระทุกข์สุข ดิบก่อน แล้วยิงคำถามว่า “โยมพ่อรักลูกไหม” พ่อตอบว่า "รัก" "แล้วโยมพ่อรักแม่ไหม” พ่อบอก ว่า “รัก” งั้นพ่อเลิกเหล้าได้ไหม พ่อก็น้ำตาซึม หลังจากนั้นกลับไปบ้านใครชวนพ่อก็ไม่ดื่มอีกเลย บอกว่าลูกให้เลิก ผมดีใจมากๆ รู้สึกว่าเดินถูกทาง แล้ว เริ่มจากตัวเองไปหาเพื่อน พ่อ ก็ขยายไปสู่คนอื่น รู้สึกว่าตัวเองมีค่า ชีวิตแตกต่างกับเมื่อก่อนหน้ามือ เป็นหลังมือ ผมว่าคุณค่าของชีวิตอยู่ที่การกระทำ ถ้าผมไม่เจอวัดก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นยังไง และนี่คือ ส่วนหนึ่งในถ้อยคำของเด็กหนุ่ม ธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่สิ่งที่เค้าคิดและทำ ไม่ธรรมดาเลย ใช่...แม้เขาจะไม่ใช่เจ้าชายน้อย แต่เขาก็โชคดี ที่รู้ว่าชีวิตของตัวเอง “เกิดมาทำไม” และเขาก็ทุ่มเททำสิ่งนั้นอย่างสุดหัวใจ ๒) ๔๖