การตั้งครรภ์และการตัดสินใจที่ยากลำบาก : หน้า 31/90

สมมติว่าคุณเป็นผู้หญิง คุณกำลังตั้งครรภ์ และจะเป็นแม่ของลูกในไม่ช้านี้ เมื่อไป โรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพ หลังการตรวจเลือด คุณหมอเรียกเข้าไปพบ และแจ้งผล การตรวจด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “คุณครับ เลือดของคุณมีเชื้อดาวน์ซินโดรม หากลูกที่ อยู่ในครรภ์คลอดออกมา มีสิทธิ์ที่จะเป็นเด็กมีปัญหาหรือไม่สมประกอบได้ คุณคงต้อง ตัดสินใจแล้วล่ะครับว่า จะเอาเค้าไว้หรือเปล่า” บางสถานการณ์ชีวิตไม่ได้มีทางไว้ให้เราเลือกมากนักแต่ผลลัพธ์ ที่เกิดจากทางที่เลือกแล้วนั้น อาจจะดีหรือร้ายมากมายเกินกว่าที่ จะอ้าแขนรับ ถ้าคุณเลือกที่จะตอบว่า “เอาไว้ค่ะ” นั่นหมายถึงชีวิต น้อยๆ ที่อยู่ในครรภ์จะได้มีโอกาสลืมตามาดูโลก แต่ร่างกายเขา จะปกติไหม มีอวัยวะครบ ๓๒ ประการหรือเปล่า แล้วสติปัญญา ความสามารถของเขาล่ะจะเป็นอย่างไร เราจะดูแลเขาได้อย่างไรบ้าง ให้ตายสิ..แค่คิดก็แทบลมจับ และคุณอาจต้องลองคลำหัวใจตัวเองดู ว่ายังเต้นปกติอยู่หรือไม่ แต่ช่างเถอะอย่างไรมันก็เป็นแค่เรื่องสมมติ เราอาจตัดบทพร้อมกับตัดปัญหาไปได้ง่ายๆ โดยไม่รู้สึกอะไรเพราะไม่ได้เกิดขึ้นจริงอยู่แล้ว แต่สำหรับใครบางคนสิ..เธออาจจะไม่มีสิทธิ์ได้เพียงแค่สมมติเท่านั้น ในเมืองแมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ คุณจิตรา ธรรมสุวรรณ์ เธอกำลังตั้งครรภ์บุตร คนที่ ๔ หลังการพบแพทย์และตรวจเลือด เธอก็ได้รับรายงานจากแพทย์ ดังประโยคที่ได้ สมมติขึ้นมาข้างต้น หลังสิ้นสุดคำถาม เธอตัดสินใจในทันทีว่า นี่ไม่ใช่เรื่องของทางเลือก แต่เป็นเรื่องของหัวใจและเป็นภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่ความเป็นแม่พึงกระทำอย่างไรก็จะต้อง ให้เขาเกิด ถึงแม้ถ้าเกิดมาพิการ เป็นบ้าใบ้ก็ต้องยอมรับ เพราะเขาคือลูก และเราคือแม่ ๔ เดือนผ่านไป เธอเจ็บท้องเหมือนจะใกล้คลอด เมื่อไปถึงโรงพยาบาล ลูกก็คลอด ออกมาจริงๆ เป็นการคลอดก่อนกำหนด และเดชะบุญเธอได้ลูกชาย หลังจากได้สำรวจ ลูกน้อยอย่างถี่ถ้วน เขามีอวัยวะครบ ๓๒ ประการ ในตอนนั้นเหมือนโลกทั้งใบแจ่มใส อากาศนอกหน้าต่างดีเป็นพิเศษ ลูกไม่พิการดังที่เคยวิตกกังวล เธอตั้งชื่อลูกชายคนนี้ว่า “บรูซ” แต่ทว่าช่างน่าแปลก ที่ชีวิตคนเราบางคราวก็เปลี่ยนแปลงไว คล้ายๆ บรรยากาศ ของโลก และเหมือนตอกย้ำถ้อยคำของใครบางคนที่ว่า “รอยยิ้มก็เหมือนดอกไม้บางชนิด ที่ไม่อาจเบ่งบานได้ในทุก ๆ ฤดูกาล” เพราะหลังจากที่เธอยิ้มได้ไม่นาน สัญญาณแห่ง พายุฝนก็เริ่มกรรโชกเคลื่อนใกล้เข้ามา