การเดินทางของบรูซ เด็กออทิสติก : หน้า 32/90

“ตอนนั้นก็เริ่มสังเกตเห็นว่า บรูซไม่ร้องไห้ หิวก็ไม่ร้อง เจ็บก็ไม่ร้อง ผิดปกติของเด็กทั่วไปที่ พอหิวจะต้องร้อง พอโตมาหน่อย บรูซไม่ยอมพูด ไม่รับฟังอะไรเลย ก็เริ่มกังวลแล้วว่า เขาเป็นอะไร จนถึงอายุขวบกว่าๆ จึงพาไปหาหมอ หมอตรวจ และบอกว่าเขาเป็นออทิสติก” ขณะนี้ฝันร้ายที่เคยกลัวมาตลอด และภาวนา ว่าจะไม่เกิดจริงๆ ในชีวิต ได้เกิดขึ้นแล้ว แต่เธอไม่ เคยท้อถอยหรือปล่อยชีวิตให้เป็นไปตามโชคชะตา และหมอก็ได้พยายามช่วยเหลือลูกชายของเธออย่าง เต็มที่ โดยการสอนภาษามือให้กับบรูซ เพราะเขา ฟังไม่รู้เรื่อง จนกระทั่งบรูซอายุได้ ๔ ขวบ จึงเริ่ม ไปโรงเรียนพิเศษ ซึ่งมีครูพิเศษสอนโดยเฉพาะ และพอบรูซเดินได้ ก็เริ่มไม่อยู่นิ่ง เริ่มวิ่งตลอดเวลา ชอบกระโดด ส่งเสียงดัง วิ่งเอาหัว เอาตัวชนกำแพง แม้กระทั่งเวลาป้อนข้าวป้อนน้ำ บรูซก็ยังกระโดด กินไป วิ่งไปตลอดเวลา “ตอนนั้นกลุ้มใจจนไม่รู้จะกลุ่มยังไงแล้วเพราะ เขาวิ่งและกระโดดไม่หยุด และที่กังวลมากที่สุดก็ ตอนที่เขาเอาหัวโขกกำแพง เห็นแล้วมันปวดเข้าไป ถึงใจ พอปี ๒๕๕๘ ก็มีวัดไทยชื่อวัดเจริญภาวนา แมนเชสเตอร์เกิดขึ้นที่นี่ จึงได้เริ่มพาบรูซไปวัด เพราะคิดว่า อยากให้เขาได้บุญด้วย แต่พอไปวัด ครั้งแรก บรูซก็วิ่งทั่ววัดเลย ไม่เคยจะอยู่นิ่ง จนรู้สึก เกรงใจสาธุชนคนอื่นๆ กลัวไปรบกวนสมาธิ ก็เลย ไม่อยากพามาวัดเท่าไร แต่พระอาจารย์ท่านก็เมตตา มากๆ ท่านบอกว่า “พาบรูซมาวัดบ่อยๆ สิ อาการ จะได้ดีขึ้น ผ่อนหนักให้เป็นเบา” จึงกล้าพาเขามา วัดบ่อยขึ้น มาเกือบทุกวัน ยิ่งช่วงปิดเทอม ก็พามา ค้างที่วัดเลย” และหลังจากที่พาบรูซมาวัดมากขึ้น เขาก็ กระโดดน้อยลง และสามารถพูดได้มากขึ้น เธอรู้สึก เหมือนกับว่า คืนค่ำแห่งฝันร้ายกำลังผ่านพ้นไปแล้ว และรุ่งเช้าอันแจ่มใสกำลังจะเยี่ยมเยือนเข้ามา เธอมี กำลังใจมากขึ้น พร้อมๆ กับสอนให้บรูซกราบพระ และสวดมนต์อย่างต่อเนื่อง “พอกราบพระได้ประมาณ 6 เดือน บรูซ กลายเป็นเด็กที่ความจำเป็นเยี่ยม พวกเราสวดมนต์ ทำวัตรเย็นทุกวัน และบรูซสามารถที่จะจำและสวด ได้ทั้งหมดอย่างอัศจรรย์ ความจำเขาเยี่ยมมาก แต่ บรูซยังนั่งสมาธิไม่ได้ เพราะไม่ยอมอยู่เฉยๆ จนกระทั่งต้นเดือนมีนาคม ๒๕๕๙ บรูซอายุ 5 ขวบ วันนั้นมีพิธีถ่ายทอดสดงานบุญจากเมืองไทย พอดีฉันต้องไปทำงาน จึงฝากบรูซเอาไว้ที่วัด แปลก ที่วันนั้นบรูซยอมนั่งสมาธิอย่างโดยดี แถมนั่งนิ่งจน ทุกคนแปลกใจ ปกติพอถึงเวลานั่งสมาธิ ทุกคนจะ ได้ยินเสียงบรูซวิ่งชนกำแพงหรือกระโดดไปมา แต่ ว่าวันนี้บรูซนั่งสมาธินิ่งไป ๔๕ นาที พอเลิกนั่ง พระอาจารย์ก็ถามว่า “บรูซเป็นยังไงบ้าง ทำไมนั่งนิ่ง เลย” ท่าทีของบรูซยังคงสงบนิ่ง ก่อนจะพูดถึงสิ่งที่ เขาเห็นอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ผมนั่งหลับตาไป แล้ว ก็มีลูกแก้วอยู่ในท้องผม เป็นลูกกลม ๆ ขาว ๆ แล้ว ก็มีองค์พระอยู่ในลูกแก้ว เป็นองค์พระสีฟ้าๆ ผม รู้สึกดีมากๆ ทุกคนที่ได้ยินก็รู้สึกทึ่งมากๆ เพราะ บรูซไม่เคยนั่งสมาธิมาก่อนเลย เอาแต่วิ่งไปมา แต่ พอได้นั่ง เขากลับเห็นและพูดอธิบายออกมาได้อย่าง ชัดถ้อยชัดคำ “ผมมีความสุขดี ที่ได้เห็นดวงแก้วกับ องค์พระ และมีองค์พระอยู่ในดวงแก้ว” ซึ่งเป็นถ้อยคำ ที่ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยิน” ** ผมนั่งหลับตาไป แล้วก็มีลูกแก้วอยู่ในท้องผม เป็นลูกกลมๆ ขาวๆ แล้วก็มีองค์พระอยู่ในลูกแก้ว เป็นองค์พระสีฟ้าๆ ผมรู้สึกดีมากๆ ”