พระสารีบุตรและการเลิศด้วยปัญญา : หน้า 23/33

ทำไม? พระสารีบุตรจึงเลิศด้วยปัญญา ๔๔ สัญชัย "ท่านทั้งสองไปเถิด ข้าพเจ้าไม่สามารถ สหายทั้งสอง “เพราะเหตุไร?” สัญชัย “เราเป็นอาจารย์ของมหาชนแล้ว การอยู่ เป็นอันเตวาสิกของเรานั้น เช่นกับเกิดความไหวแห่งน้ำใน ตุ้ม เราไม่สามารถอยู่เป็นอันเตวาสิกได้” สหายทั้งสอง “ท่านอาจารย์ จำเดิมแต่กาลแห่ง พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จอุบัติขึ้นในโลก มหาชนมีของ หอมระเบียบดอกไม้เป็นต้นในมือไปบูชาพระองค์เท่านั้น แม้กระผมทั้งสองก็จักไปในที่นั้นเหมือนกัน ท่านอาจารย์ จะทําอย่างไร?" สัญชัย “พ่อทั้งสอง ในโลกนี้ มีคนเขลามากหรือ มีคนฉลาดมากเล่า?" สหายทั้งสอง “คนเขลามากขอรับ ท่านอาจารย์ อันคนฉลาดมีเพียงเล็กน้อย" สัญชัย “พ่อทั้งสอง ถ้ากระนั้น พวกคนฉลาดๆ จักไปสู่สำนักพระสมณโคดม พวกคนเขลาๆ จักมาสู่สำนักเรา พอไปกันเถิด เราจักไม่ไป สหายทั้งสองนั้นจึงกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ท่าน จักปรากฏเอง” ดังนี้แล้ว หลีกไป เมื่อสหายทั้งสองนั้นไม่อยู่ CC บริษัทของสัญชัยแตกกันแล้ว ขณะนั้นอารามได้ว่างลง สัญชัยนั้นเห็นอารามว่างแล้ว ก็อาเจียนออกเป็นโลหิตอุ่น สหายทั้งสองได้ไปสู่ พระเวฬุวัน พร้อมด้วยปริพาชก ๒๕๐ คน ผู้เป็นอันเตวาสิกของตน พระบรมศาสดาประทับนั่งแสดงธรรมในท่ามกลาง บริษัท ๔ ทอดพระเนตรเห็นปริพาชกเหล่านั้นแต่ไกลทีเดียว ตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายด้วยพระดำรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย สองสหายนั่นกำลังมา คือโกลิตะ และอุปติสสะ ทั้งสอง นั่นจักเป็นคู่สาวกที่ดีเลิศของเรา” สองสหายนั้นถวาย บังคมพระศาสดาแล้ว นั่ง ณ ส่วนข้างหนึ่ง เขาทั้งสอง ได้กราบทูลคำนี้กะพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า “ข้าพระองค์จึง ได้บรรพชา จึงได้อุปสมบทในสำนักของพระผู้มีพระภาค เจ้าเถิดพระเจ้าข้า” พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “ท่าน ทั้งหลายจงเป็นภิกษุมาเถิด ธรรมเรากล่าวดีแล้ว จง ประพฤติพรหมจรรย์ เพื่อทำที่สุดแห่งทุกข์โดยชอบเถิด” คนทั้งหมดได้เป็นผู้ทรงบาตรจีวรอันสำเร็จด้วยฤทธิ์ ราว กะวาพระเถระ ๑๐๐ พรรษา ครั้งนั้น พระศาสดาทรงขยายพระธรรมเทศนา ด้วยอำนาจจริยา แก่บริษัทของทั้งสองสหายนั้น เว้นพระ อัครสาวกทั้งสองเสีย ชนที่เหลือ บรรลุพระอรหัตแล้ว ต่อมาในวันที่ ๒ แต่วันบวชแล้ว ท่านพระมหา A