เสียงของสิ่งของ: ข้อคิดจากถนนกรุงเทพ : หน้า 24/49

๔๖ ข้อคิด ข้อเขียน หากฉันพูดได้ วันหนึ่ง ผมเดินบนทางเท้าริมถนนแห่งหนึ่งในกทม. ผมเกิดสะดุดใจอย่างมาก จนทำให้ต้องหยุดการเดิน แล้ว หยุดมองถังขยะใบหนึ่งอย่างพินิจพิเคราะห์ ผมมีความคิด แปลกว่า ถ้าหากสิ่งของทั้งหลายเกิดพูดขึ้นได้ เขาจะพูด อย่างไรกัน พอสิ้นความคิด ก็ราวกับว่าเจ้าถังขยะพูดขึ้นมาทันทีว่า “ขยะนอกถึงคือความหวังของผม โปรดช่วยให้ผมสมหวัง ด้วยการหยิบขยะใส่ถังเถิดครับ" “ฮ่ะ ฮ่า! พูดได้ซะด้วย” ผมนึกในใจแล้วนึกต่อว่า “เจ้าถังขยะนี้ แม้ตัวจะ มอมแมม แต่เขาก็สุภาพดีนะ” แล้วผมก็เก็บขยะใส่ถังขยะ ที่แสนใบนั้น พอเก็บเสร็จ ผมก็ต้องตกใจเพราะมีรถซิ่งเสียงแผด ก้องแล่นด้วยความเร็วสูงคันหนึ่งแล้วมาจอดตรงหน้าผม ผมก็เกิดความคิดอีกว่า เอ...เจ้ารถซิ่งคันนี้จะคิดยังไงนะ เจ้ารถซิ่งก็ตอบว่า “ที่จริงฉันชอบความเงียบความสงบ แต่เจ้าของของฉันเบาตกแต่งฉันจนเสียงดังมาก ไม่ว่าจะไป ข้อคิด ข้อเขียน ๔๗ ที่ไหนก็ตามฉันรู้สึกอายมาก ฉันเคยฉุนเจ้าของเหมือนกัน ที่ ชอบขับเร็วๆ แล้วบอกไปว่า ขับช้าๆ ดีกว่าพี่ ดีกว่าคาที่ข้าง ทาง” เจ้ารถซึ่งวัยรุ่นตอบทิ้งท้ายด้วยความสะใจ ผมเดินต่อไปอีกเพื่อจะซื้อของที่ร้านฝั่งตรงข้าม ซึ่ง ต้องข้ามถนนไป ผมลังเลนิดหนึ่งว่า จะขึ้นสะพานลอยดีไหม หรือข้ามตรงนี้ซะเลย ก็เลยลองถามเจ้าสะพานลอยดูว่า เขา จะว่าอย่างไร เจ้าสะพานลอยก็พูดว่า “ฉันภูมิใจที่ได้รับใช้ ทุกคน ซึ่งหมายถึงความปลอดภัยของทุกชีวิต ที่มาใช้บริการ “ผม รู้สึกเขินนิดๆ แล้วเจ้าสะพานลอยก็พูดต่อว่า ช่วยขึ้น สะพานลอยเถิดครับ แม้ช้าสักนิดแต่ชีวิตก็ปลอดภัย” เจ้า สะพานลอยพูดตบท้ายด้วยความจริงใจ ผมนึกในใจว่า โอ้... แล้วคนที่ชอบใช้ของผิดขนาด หรือใช้แล้วโยนๆ ขว้างๆ ไม่ทะนุถนอมสิ่งของเหล่านั้น คง บ่นอุบเป็น แน่ ... จบซะเลยดีกว่า เดี๋ยวเขาจะว่าบ้า !!