ข้อความต้นฉบับในหน้า
๕๔ ข้อคิด อเทียน
ลินกับฟัน
“โอ๊ย... เซ่อ... เอาอีกแล้ว เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ที่เธอ
มาขย้ำฉัน” ลิ้นพูดด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกฟันเผลอไปกัด
เข้าให้
“ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยโทษทีเถอะ" ฟันพยายามขอโทษ
“โทษที โทษที โทษที... เธอก็พูดอย่างนี้ทุกทีแหละ
แล้วใครเจ็บ! ครั้งก่อนก็กัดอย่างจัง ฉันเจ็บแทบขาดใจ คราวนี้
ก็กัดเลือดซิบๆ ดีนะที่ยังหลบบ้าง ไม่งั้นคงขาดไปแล้ว" ลิ้น
พูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
ฟันเงียบ... เพราะรู้ดีว่าในสถานการณ์แบบนี้ การเงียบ
เป็นสิ่งที่ดีที่สุด ทั้งๆ ที่บางทีก็ชักโกรธเหมือนกัน อยากจะ
กัดลิ้นให้ขาดเป็นท่อนๆ ให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็พยายาม
อดกลั้นเอาไว้
แล้วฟินก็นึกในใจว่า “เราบด - ติด - กัด - เคี้ยวอาหาร
กว่าจะได้สักค้า ต้องออกแรงเหนื่อยแย่ แต่ถึงทีอร่อย ลิ้นก็
อร่อยฝ่ายเดียว มีหลายครั้งที่ฟันมีอาการเสียวปวด บาง
คราวถึงกับต้องถูกถอนออกไป ต่อให้ได้ฟันปลอมมาแทน มัน
ก็ไม่เหมือนเดิมสิ่งเหล่านี้ลิ้นเคยคิดบ้างไหม” ฟัน กน้อยใจนิดๆ
คิดว่าลิ้นไม่เข้าใจฟันบ้างเลย
ข้อคิด ข้อเขียน ๕๕
เราต้องการคนที่เข้าใจเรา แต่ลืมทําความเข้าใจกับ
ตัวเองซะก่อน จึงเกิด “ความไม่เข้าใจกัน” และความไม่
เข้าใจนี่เอง เป็นเหตุให้เกิดการบาดหมาง กระทบกระทั่ง
ผูกโกรธหรือแตกแยกกันได้
ถ้ามีลิ้น ไม่มีฟัน อะไรจะเกิดขึ้น ถ้ามีฟัน ไม่มีลิ้น อะไร
จะเกิดขึ้น ทำอย่างไรให้กระทบกระทั่งกันน้อยที่สุด และเมื่อ
กระทบกระทั่งกันแล้ว จะไม่กระทบกระเทือนต่อความสัมพันธ์
ที่ดีของกันและกัน
อภัยเถิด อภัยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีโอกาสพลาดพลั้งกันได้ ยิ่งอยู่
ใกล้ยิ่งมีโอกาสผิดพลาดเป็นธรรมดา อะไรๆ อาจจะสะดุดกันได้
แต่มิตรภาพยังคงต้องดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง
ฟันจะต้องไม่แข็งกร้าว ลิ้นจะต้องไม่เห็นแก่ตัว ต่าง
ต้องเอื้ออาทรซึ่งกันและกัน เพราะอย่างไรก็ตาม ลิ้นกับฟันก็
คงต้องอยู่คู่กันไปอีกนาน
“รักกันไว้เถิด เราเกิดร่วมปากไง" ปากชักมีส่วนร่วม
ด้วยแล้วหล่ะ