วิจัยสัมโพธิ์งค์ : หน้า 40/106

วิจัยสัมโพธิ์งค์ นั้น ได้แก้ การไม่ว่างลดตัวทั้งสิ่งดีและสิ่งที่เข้ามาในใจเลย ประคองใจไว้ให้หยุดอย่างเดียว วิริยะสัมโพธิ์งค์ คือ ความเมียกล้ารักรักษา หยุดไว้ให้ตลอดต่อเนื่องปีดสัมโพธิ์งค์ คือ การทำให้ความมืดใจ กับการหยุดใจเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ส่วนปัสสัทธิสัมโพธิ์งค์ ก็คือ การหยุดในหยุดซ้ำๆ ไม่มีอือหลัง ไม่คลาดเคลื่อนจนเกิดสมาธิที่หยุดนิ่งถูกส่วน แล้วเข้าถึงที่ตั้งของใจซึ่งเป็นที่ยึดที่พระธรรมกายสถิตอยู่ตรงนั้น คือ “ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗” โดยอาศัยสมาธิสัมโพธิ์งค์กับความนิ่งสนิทหรืออุบาบาขาสัมโพธิ์งค์เป็นตัวกำกับไว้ ฯลฯ ซึ่งหากเราค่อย ๆ พิจารณาจากทัศนะหรือความเห็นของท่านอย่างละเอียดแล้ว เราก็อมจะพบว่าข้อสรุปของท่านคือข้อสรุปที่ลดคล้องกัน ในบทของพระเดชพระคุณ-หลวงพี่ พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) พระปฺรณามหา ท่านกลับอธิบายแบบนี้กระบวนการที่ชัดเจนว่า สติสัมโพธิ์งค์หรือความไม่เหลือ สันติไท้ ได้แก่ การที่เราต้องหมุนถอดถอนอยู่ในศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นภาวมนุษย์นั้นเลย ทำจนกว่าใจจะหยุดได้ ส่วนถ้าม - อยู่ในบุญ สิทธิมงคล ๒๕๖๐