พระบิลีอ้อมและการค้นหาหนทางสู่ความจริง : หน้า 45/63

จากการศึกษาพระบิลีอ้อมเป็นอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากการค้นหาหนทางพันทุกที่แท้จริงตามองค์สมเด็จพระสัมพุทธสมาุเทพเจ้าได้ทรงสอนไว้ ดังที่เราอาจไว้ในอัตชีวประวัติของท่านนั้นมีการกล่าวถึงความตั้งใจในข้อนี้ไว้อย่างชัดเจน มีความตอนหนึ่งว่า "...ไปจำพรรษาวัดบางคู่เวียง ในพระราชที่ ๑๒ แต่พอได้เกิดพระบาทมาหวานสะกิ้นนว่า ในเมื่อเราตั้งใจจริง ๆ ในการบวช จำเดิมแต่조회สุปีเก่า เราได้ปฏิญาณตนบวชจนตาย ขออย่าให้ตายในระหว่างก่อนบวช นั้นก็ได้บอกลามถึง ๑๕ พรรษา อย่างเข้าพรรษานี้แล้ว ก็พอแกความประสงค์ของเราแล้ว บัดนี้ของจริงที่พระพุทธเจ้าท่านรู้ท่านเห็น เราก็ยังไม่ได้บรรลุ ยังไม่รู้ไม่เห็น สมควรแล้วที่จะต้องกระทำอย่างจริงจัง" เมื่อดลงใจได้ดั่งนี้แล้ว วันที่เป็นวันกลางเดือน ๑๐ ก็ริเริ่มเข้าโรงอุบาสแต่วาเย็น ตั้งสัจจะอธิฐานแน่นอนลงไปว่า "ถ้าเรานั่งลงไปครั้งนี้ ไม่เห็นธรรมที่พระพุทธเจ้าต้องการ เป็นอันไม่ลูกจากนี้จงหมดชีวิต" และโดยเฉพาะคำอธิษฐานต่อลงค์ สมเด็จพระสัมพุทธเจ้า ก่อนการปฏิบัติธรรมอย่างเอาจริงเอาจังในคืนวันนั้นก็ยังเป็นเครื่องฉายชัดถึงความตั้งใจของท่านดังความในอัตชีวประวัติว่า "ขอพระองค์ได้ทรงพระกรุณาโปรด ข้าพระพุทธเจ้าทรงประทานธรรมที่พระองค์ได้ทรงตรัสรู้อย่างน้อยที่สุดแห่งสุข ที่พระองค์ได้ทรงรู้แล้วแก้ข้าพระพุทธเจ้า ถ้าข้าพระพุทธเจ้ารู้รู้รองค์ของพระองค์แล้ว เป็นโทษแก่ตำสนของพระองค์แล้ว ขอโทษองค์อย่าทรงพระราชทานเลย ถ้าเป็นคุณแก่สงสารของพระองค์แล้ว ขอโทษองค์ได้ทรงพระกรุณาโปรดพระราชทานแก้ข้าพระพุทธเจ้า าพระองค์รับเป็นทนายาศาสนาในศาสนาของพระองค์จนตลอดชีวิต" ดั่งนี้แล้ว การที่พระเดชพระคุณหลวงปู่พระผู้ปราบมาร ได้เพียรพยายามอย่างเอาจิตออก