การหลุดพ้นจากวัฏสงสารและการสร้างบารมี : หน้า 48/92

ผู้ที่สามารถหลุดพ้นไปจากวัฏสงสารได้ใน อดีตที่ผ่านมา ทุกท่านล้วนต้องเกิดในปฏิรูปเทส ๔ อย่างต่อเนื่องมาหลายภพหลายชาติ จึงจะปราบ กิเลสได้หมดสิ้น สำเร็จเป็นพระอรหันต์ แต่ถ้าถามว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ บังเกิดขึ้นมาแล้วนับพระองค์ไม่ถ้วน เราเองก็เป็น มนุษย์เหมือนกับพระองค์ท่านและเกิดมาใน วัฏสงสารนี้พร้อม ๆ กัน และมีโอกาสได้เกิดใน ปฏิรูปเทส ๔ เหมือนอย่างกับท่าน แต่เหตุใด เราจึงยังติดอยู่ในวัฏสงสาร ยังไม่หมดกิเลสเป็น พระอรหันต์ตามท่านไป ก็เพราะว่า ๑) ยังมีความประมาทอยู่มาก ยังไม่ทุ่ม ชีวิตทำความดี ละเว้นความชั่ว กลั่นใจให้ผ่องใส อย่างจริงจัง ปล่อยให้วันคืนล่วงไปกับสิ่งที่ไม่มี สาระแก่นสาร ๒) ความเสื่อมสังขาร การเปลี่ยนภพ และ การเปลี่ยนชาติทำให้ลืมการสร้างบารมีในอดีต และ สำหรับผู้ที่เกิดมาในปฏิรูปเทส ตนเองก็ได้ตั้งใจสั่งสมความดีมาตลอดชีวิตอย่าง จริงจัง แต่เนื่องจากกายและใจของมนุษย์นั้นไม่ใช่ ธาตุบริสุทธิ์จึงถูกบีบคั้นให้ลืมการทำความดีได้ โดยง่าย เริ่มตั้งแต่ร่างกายยังโดนเบียดเบียนด้วย ความแก่ ความเจ็บป่วย และความตาย ทำให้ สร้างบารมีได้ไม่เต็มที่ เห็น จ๋า คิด รู้ นอกจากนี้ใจของคนเราซึ่งมีคุณสมบัติ ประการ คือ ๑. การเห็น หรือสัมผัส ๒. บันทึกจดจํา ๓. คิดไตร่ตรอง Ce P. - รู้และเข้าใจ แต่ถึงแม้ใจของเราจะได้เห็น จำ คิด รู้ ใน เรื่องที่เป็นการสั่งสมความรู้ ความสามารถ และ ความดีในชาติหนึ่งๆ มามากเท่าไหร่ แต่เมื่อต้อง พบกับการเปลี่ยนภพเปลี่ยนชาติ ไปเกิดในภพชาติ ใหม่ ใจก็ลืมของเก่า ถ้าไม่ศึกษาเรื่องนี้ให้ดี ก็มี โอกาสหลุดไปจากการเกิดในปฏิรูปเทส เส้นทางการสร้างบารมีได้ง่าย ๔ และ @ แม้ไม่ประมาท แต่ภพชาติยังกำบังปฏิรูปเทส ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เป็นตัวอย่างในเรื่อง ภพชาติมากำบังได้อย่างชัดเจน คือ ท่านทำการค้า เจริญรุ่งเรือง มีชีวิตที่พรั่งพร้อม ประสบความสำเร็จ ทุกอย่าง แต่ยังมีความรู้สึกลึกๆ ว่าชีวิตยังขาด อะไรบางอย่างไป แต่ก็หาคำตอบไม่ได้ จนมา ได้ยินว่ามีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบังเกิดขึ้นแล้ว จึง รู้ว่าสิ่งที่ท่านแสวงหามาตลอดชีวิต คือการได้พบ พระสัมมาสัมพุทธเจ้านั่นเอง ตัวอย่างเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า ถึงแม้ว่า ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีจะมีบุญบารมีมากเพียง พอต่อการเป็นพระโสดาบัน และเคยเกิดมาพบ พระสัมมาสัมพุทธเจ้านับพระองค์ไม่ถ้วน ก็ยังลืม การสร้างความดีที่เคยตั้งใจทำมาได้ หลวงพ่อจึงขอย้ำถึงสิ่งที่จะทำให้เราลืมเลือน ภาพการสร้างความดี นั่นคือ ๑. ลืมเพราะประมาทในชีวิต ไม่ตั้งใจ ทำความดีอย่างต่อเนื่องเป็นนิสัย ๒. ลืมเพราะสังขารเสื่อม คือ ความแก่ ความเจ็บป่วยมาเบียดเบียน ๓. ลืมเพราะเปลี่ยนชาติ เปลี่ยนชาติ คือ การตายจากสังขารในชาตินี้ไปเกิดในสังขารของ ชาติใหม่ ยิ่งทำให้ลืมได้มากยิ่งขึ้นไปอีก แต่ความ ดีที่เคยทำมานั้นไม่ได้หายไป เพราะได้ถูกบันทึกไว้