วารสารอยู่ในบุญ : หน้า 90/92

อยู่ใน ที่ปรึกษา พระมหาสมบุญ สมมาปุญโญ พระมหา ดร.สมชาย ฐานวุฑโฒ พระอารักษ์ ญาณารกโช พระสมุห์อำนวยศักดิ์ มุนิสกฺโก บรรณาธิการบริหาร พระสมบัติ รก ตจิตโต กองบรรณาธิการ พระดร.สมศักดิ์ จนฺทสีโล, พระวิชิต ผาสุกวาโส, พระตรีเทพ ชินจุกุโร, พระสนิทวงศ์ วุฑฒิโส, พระกล้าณรงค์ ญาณวีโร, พระมหาจตุรงค์ จตฺตมโล พระสรพงษ์ สุทธสุทโธ, พระมหาเอก จนฺทูปโม พระสมบูรณ์ จิตฺตทนฺโต, พระธนรินทร์ สิริธโร, พระวีรพงษ์ สงฺขวํโส, พระคมกฤธิ์ คุตตวิโส พระทรงวุฒิ ชยวุฑโฒ, ผศ.สุชีพ พะหูชนม์, ผศ.สุภาศิริ พะหูชนม์, วรวรรณ ถนอมพงษ์, วันชัย ภัทรโกมล, วินิช พันธุ์วิริยรัตน์, อุษา จันตะกา, กนกพร เทศนา, สุธิดา จินดากิจนุกูล, ภัทรพร ศิลปาจารย์, รัดเกล้า ลิ่วเฉลิมวงศ์, น้ำผึ้ง พุ่มมาลี, ระพีพรรณ ใจภักดี, จตุพร ภูคลัง บรรณาธิการสารสนเทศ เปรมจิต จงเจียมใจ, รุ่งนภา วรรณูปถัมภ์ ฝ่ายภาพ ศูนย์ภาพนิ่ง ฝ่ายศิลปกรรม อพงศ์ ลีลพนัง, กองพุทธศิลป์ วัลลภ นิลถนอม, ชัยชนะ กิตติโสภาพันธุ์ ภัทรา ศรีวสุธา, ดวงดาว ใต้ธงชัย, ศุภวิชฐ์ เหล่าเลิศพงษ์, ชไมพันธ์ รักษาเกียรติ พระ แสงงาม, ชูเดช อนุรักษ์ ฝ่ายโฆษณา ปราณี ชัยผดุง ๐-๖๗๗๑-๒๒๖๘ ฝ่ายสมาชิก อรุณี พลกลาง ๐-๑๓๐๖-๕๓๙๓ ผ่องศรี ทานาแซง ๐-๖๙๘๐-๐๙๗๒ โรงพิมพ์ บริษัท รุ่งศิลป์การพิมพ์ (๑๙๗๗) จำกัด วารสาร “อยู่ในบุญ” เป็นวารสารเพื่อการเผยแผ่ธรรมะ ในพระพุทธศาสนาเป็นรายเดือน มีวัตถุประสงค์ดังต่อไปนี้ ๑.เพื่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจใน ธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเกิดกำลังใจในการปฏิบัติธรรม เพื่อเข้า ถึงธรรมะภายใน ๒.เพื่อปลูกฝังคุณธรรมแก่ประชาชนทุก เพศ ทุกวัย ทุกอาชีพและทุกระดับการฝึกษา ๓.เพื่อถ่ายทอดความรู้ในพระพุทธ ศาสนา ให้ง่ายแก่การนำไปใช้ให้เป็น ประโยชน์ในชีวิตประจําวัน ๔.เพื่อส่งเสริมและสนับสนุนให้คนใน สังคมเป็นคนดีที่โลกต้องการ ๔.เพื่อเป็นสื่อกลางในการสืบทอดอายุ พระพุทธศาสนาให้เป็นที่พึ่งแก่ชาวโลกสืบไป ความผูกพัน ในเมื่อคนเราเกิดมา ไม่สามารถอยู่คนเดียวในโลกได้ จึงต้อง เกี่ยวข้องสัมพันธ์กับผู้อื่น จนความผูกพันเกิดขึ้นมากมาย แต่ทว่า...ความผูกพันนั้น น่าจะเป็นสิ่งดี เพราะก่อให้เกิดการ ช่วยเหลือเกื้อกูลกันแต่เราก็ไม่ควรไปยึดมั่นถือมั่นอะไรให้มากจนเกินไป เพราะความผูกพันที่มากจนเกินไป จะเป็นอุปสรรคในการเข้าถึงธรรม ทำให้ใจเรามีห่วง มีกังวล เป็นทุกข์ ดังนั้นขอให้เราทำความรู้สึกว่า คน สัตว์ สิ่งของ ที่เกิดขึ้นบนโลกนี้ เป็นเพียงอุปกรณ์ในการสร้าง บารมีเท่านั้น เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น และอยู่กับเราเพียงชั่วคราวเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ในแต่ละวันเราควรมีเวลาในการตรองว่า เราไม่ควร ไปยึดมั่นถือมั่นอะไรให้มาก แม้กระทั่งร่างกายของเราเอง พอหมด เวลาเราก็ต้องละทิ้งมันไปให้ทำใจคิดอย่างนี้อย่างน้อยวันละ ๒-๓ นาที เมื่อทำอย่างนี้ ใจจะสบาย...เป็นอิสระ เวลาผิดหวังเกิดทุกข์ ทุกข์ก็ จะดับได้เร็ว เวลาทำสมาธิใจจะรวมง่าย และมีโอกาสในการเข้าถึง ธรรมได้เร็ว ดังนั้นผู้มีปัญญา จึงเลือกที่จะผูกพัน โดยการนำใจมาผูกไว้กับ ศูนย์กลางกาย ผูกไว้กับธรรมะภายในที่มีในตัวมนุษย์ทุกคน การผูก อย่างนี้ จะนำมาซึ่งอิสระอันไม่มีประมาณ อิสระอันไม่มีขอบเขต หลุดพ้นจากพันธนาการทั้งปวง ใจเราจะมีอิสระจากกิเลส เป็น หนทางแห่งความหลุดพ้นอย่างแท้จริง....