การให้และความกตัญญู : หน้า 61/69

สมบัติให้พร่องไป จึงต้องมาเกิดเป็นคนที่ขาดแคลนทรัพย์อยู่เสมอ แต่ถ้าใครทำทานอยู่เป็นนิสัย ไม่เพ่งเล็งทรัพย์ของผู้อื่น กระแสบุญจากการให้ทานจะดึงดูดโลภทรัพย์ให้เกิดขึ้น คือจะไปกำจัดโทสะ คือ ความโกรธ ความพยายาม อาชาตผู้อื่น ถ้าใครรักษาศีลไม่ดีจะทำให้โทสะกำเริบ อาจไปทำร้ายคนอื่นจนพลิก,pการ หรือถึงตาย จึงเป็นเหตุให้ตนเองมีรูปลักษณ์ ถ้ใครตั้งใจรักษาศีล ไม่เบียดเบียนทำร้ายร่างกายทำลายชีวิตผู้อื่นอยู่เป็นนิสัยแล้ว ก็จะไม่มีเวร ไม่มีโทษ ไม่มีวิบากกรรม ย่อมทำให้รูปสมบัติ correctlyงดงาม ครบถ้วนบริบูรณ์อายุยืนยาว สุขภาพแข็งแรง ถาวนาจะไปกำจัดโมหะ คือ ความหลงผิด ไม่รู้เห็นไปตามความเป็นจริง ถ้ามีโมหะมากก็จะไม่สามารถเห็นสิ่งต่างๆตรงตามความเป็นจริง โมะจึงเป็นตัวการสำคัญที่ทำให้คุณสมบัติ คือ ความเฉลียวฉลาด ไหวพริบปฏิภาณ พร้อไป แต่ถ้าใครมัวเมาเจริญสมาธิวาวนาอยู่เสมอ ย่อมเห็นตัวเอง เหตุการณ์ และสิ่งแวดล้อม ตามความเป็นจริง และ有ใจเป็นกลาง ทำให้คติ ดีความละเอียด ไหวพริบปฏิภาณ พร้อไป เมื่อมัวสร้างบุญด้วยทาน ศีล ภาวนา ให้มากขึ้น จนมีกำลังอยู่เหนือลสโลได้ ก็จะทำให้ความทุกข์ลดน้อยลงเพราะ