การแก้กรรมและผลของกรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 78/112

รัษส่งให้แบ่งกันได้ เพราะขอที่พระภิทูคุยกันว่าจะแบ่งจิวรั้น พระศิลสราที่เกิดเป็นเล่มกรี่งวุ่นอยู่บ้างจิรา เพราะความหวง หากมีการแบ่งจิวรั้นในตอนนั้น เลื่อนจะผกโกรธพระภิทูคุยหลาย และจะทำให้ไปเกิดในนานาร พระสัมมาสุทโธเจ้าจะรับคำสั่งให้ออร์ 7 วัน พอวันที 7 เลื่อนติย แล้วไปเกิดที่สวรรคชั้นสูงสุด เพราะมีบุญเก้ามาก แต่ก็ไปเกิดเป็นเลิ่น เพราะใจเฝ้าถูบ้าน จะเห็นได้ว่า อสันนิกรรมเป็นสิ่งที่มีความสำคัญมาก เราจไม่ควรติดโนะอะไรมาเกินไปเอาแค่พอประมาณ แล้วให้ใจเรากะกับเรื่องที่ใส ๆ อยู่เสมอ ๓. อาจินณกรรม บางคนรู้หลักว่า ทำใจใส ๆ ถึงกับพระ นึกถึง "สัมมา อะระหัง" แล้วจะไปดี เลยคิดว่าจากนี้ไปหอะไรก็นใจชอบได้เลย ใกล้ตายเมื่อไรค่อย "สัมมา อะระหัง" ค่อยนึกถึงพระ ไปดีแน่นอน แตพ้องถึงเวลาจริง ๆ ตั้งตัวไม่ติด แล้วถ้าทุกขณะนับเป็นกิจที่นึกถึงบุญไม่ออกจะนึกถึงสิ่งที่ท่านคุ้นเคย เสียงมาก มีโอกาสไปบายมาก ถ้าจะให้ปลอดภัยแน่นอน ต้องทำดีเป็นอาจินณกรรม คือทำบ่อย ๆ สม่ำเสมอ พอใกล้ตายเรานึกถึงบุญออก ๔. กัตตกรรม คือกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำไม่มิดมิดน่า ให้ผลเป็นลำดับสุดท้าย ถ้ามีกรรมอย่างอื่นมากมาย กรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ก็ส่งผล ที่จริงเรื่องกรรมมีความชัดเจนมาก ยังมีรายละเอียดมากกว่านี้อีกมากมาย การแก้กรรมมีผลดีอย่างไรบ้าง? มีคำถามว่า กรรมมีใต้ม ความจริงก็คือ กรรมที่ทำไปแล้วในอดีต เราเปลี่ยนไม่ได้ แต่แก้ไขกรรมได้ แกล้วอย่างไร? เวลาเราทำบาปก็เหมือนเติมเกลือ ทำนุบๆเหมือนเติมน้ำ ถ้าน้ำน้อยเกลือมาก็เค็มจัด วิบากรรมก็ส่งแรง แต่อกาเราทำบุญ คือเติมนํ้าส่งไปให้เจอจาง ความเค็มก็ลดลง ทุกอย่างจะทุลายบางบ หนักจะเป็นเบา เบิกหายไปเลย เพราะฉะนั้นการแก้ไขบาปกรรมในอดีติ ทำได้ด้วยการสร้างบุญนั่นเอง มีวิธีดิตกรรมแก้กรรมตามหลักพระพุทธศาสนาบ้างไหม? อย่างไร? วิบากกรรมเกิดจากสิ่งที่เราเคยทำไว้ในอดีต แล้วเกิดเป็นผลตามมา จะแก้ไขต้องเอาบุญแก้ให้เราสร้างบุญ ทั้งทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา สิ่งนี้ช่วยเราได้แล้ว ขอมให้ยูในบุญเท่านั้น ประการสำคัญอย่ามุ่งแต่เพียงว่าจะไปแก้ไขบาปในอดีติ ที่สำคัญคือต้องระวังอย่าไปรังเหตุ ที่ไม่ดีในปัจจุบันด้วย (อย่าสร้างกรรมใหม่) อะไรที่ไม่ดีอย่าทำ สิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่งคือ ออกจากกรรม ๑๐ ประการ คือ การฆ่าสัตว์ เบียดเบียนรังแกสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม ผิดลูภิคคี โทษฆ่าลอกลวง พูดส่อเสียด ยุยงให้แตกความสามัคคี พูดคำหยาบ พุดพ้อเจ๋า โลภอยาได้ของผู้อื่น คิดร้าย ปองร้ายผู้อื่น เห็นผิดกาลทำของกลองธรรม สมัยนีมีเรื่องที่ต้องระวังอย่างหนัก เมื่อก่อนโอกาสพูดคำหยาบมีมาก เพราะพูดแล้วกลัวเขาโกรธ เดี๋ยวเราจะเดือดร้อน แต่ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนาไปไกล โอกาสที่จะพูดคำหยาบโดยไม่ถูกโฉมักกลับจัง ๆ มีมากขึ้น เช่น การไปให้ความเห็นในเว็บบอร์ด ให้ความเห็นท้ายข่าวในอินเทอร์เน็ต เป็นต้น เขียนว่าเขาไปแล้วยังไม่รู้ว่าใครเขียน ดังนั้นเราจะเห็นว่า สำนวนในอินเทอร์เน็ตใช้คำค่อนข้างรุนแรง เพราะผู้เขียนเหมือนไม่ต้องรับผิดชอบเลย อยากว้าใครก็ได้เลย และถ้าไม่มีความผิดจริง ๆ ตำรวจไม่จับก็เป็นจริง ๆ อาจจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนว่า