เรื่องราวของหลวงปู่พระมงคลเทพมุนี : หน้า 87/124

ความพ้นออกไปอย่างเดียว ฉันใด ท่านจงเห็นภาพพังวังเหมือนเรือนจำ เป็นผู้มุ่งหน้าออกบวงเพื่อฟันจากพ่นไฟลุก" ย้อนไป ๑๒ ปี มีเด็กหนุ่มวัย ๑๙ ปี ซึ่งต่อมา คือ พระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด จนทฺโร) หลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ กำลังทำหน้าที่เป็นพ่อค้าข้าวแทนบิดาที่เสียไป ตั้งแต่อายุ ๑๔ ปี และได้เป็นฐานสำคัญของครอบครัว ได้รับอิทธิพลฐานบงบงตลอดชีวิต ทำให้เป็นจุดหกให้ท่านเลือกเส้นทางเดินชีวิตที่ต่างจากคนทั่วไป เหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นในวันนี้มิดนี้ วันหนึ่งหลังจากค้าข้าวเสร็จ เด็กหนุ่มคนนั้น (หลวงปู่) และลูกน้องนำเธอปลากลับบ้าน ในคืนวันนั้นล่อเธอไปด้วยความอยากลำบาก เพราะน้ำในคองไหลเย็น ๆ แต่ก็พยายามนำเธอต่อไป จนมาถึงคองเล็ก ๆ สายหนึ่ง คองนี้เป็นคองเปลี่ยนและมีจุรผู้ร่ายฤูม ในขณะนั้นมีรืเพียงกล่าวเดียวเท่านั้น ที่แล่นเข้าไปในคอง เมื่อเธอเล่นเข้าไปใจเสน้อย ท่านก็ว่าโดนโจรปล้นและทำร้าย ถ้าโจรปล้นจริง ๆ ท่านจะโดนทำร้ายก่อนใคร เพราะยืนอยู่ทางท้ายเรือ จึงเกิดความคิดขึ้นว่า "อ้ายเท้าท้องเขียว อ้ายคองก็เล็ก อ้ายโจรร้าย ท้ายเรือเข้าใกล้ยิ่งฝั่ง ไม่ต่ำไม่สูงกว่านี้ เท่าไรกัน นักหวาดเสียวอันตราย เมื่อโจรมาก็ต้องยิ่งหรือทำร้ายคนนในท้ายก่อน ถ้าเขาทำเราเสียได้ก่อน ก็ไม่มีทางที่จะสู้จบ ถ้าเราเอาวาจู๊เป็น ๘ นัดไว้ทางเรือ แล้วเราจะไปถือทางลูกจ้างเสีย เมื่อโจรมาท้าย เราก็จะมีทางสู้ได้บ้าง" เมื่อคิดดังนั้นแล้ว ก็หยิยปืนยาวบรรจุกระสุนนัดไปอยู่ในเรือบ เพราะใจชอบใจในภาพนี้ เพราะเป็นคนจวนว่าเขา ไม่เทียมหน้าเทียมบ่า เทียมไหล่กับเขา ปรุงขนัสลูกของเราก็ทำมาดังนี้เหมือน ๆ กันจนถึงบิดาของเรา และตัวของเรา ก็จนถึงบิดาของเราไปทางไหนหมด ก็ปราบกิเลสว่าด้วยตายหมดแล้ว แล้วตัวของเราเล่า ก็ต้องตายเหมือนกัน"