การขายบ้านและความมุ่งมั่นในการพัฒนา : หน้า 92/124

ตั้งใจว่าต้องทำอะไรแล้วจะเหมือนจะขายได้ แต่ก็ขายไม่ได้ คนอื่นขายก็นับแล้วเหลือบ้านเราที่ขายไม่ได้ ต่อมา ได้ฟังเรื่องรวบรวบราวนาว "สัมมาะระหวัง" จากนั้นก็เริ่มรวนกันที่ ๕๐๐ ครั้ง ๑,๐๐๐ ครั้ง แต่เราคิดว่าไม่น่าใช้น่าจะทำให้จดจ่สงสุดจริง ๆ จุดที่เหมือน ๆ เกินกำลังเรา แต่พอฟังจริง ๆ เราก็ทำได้ ก็เลยตั้งใจว่านาให้ ๑๐,๐๐๐ ครั้ง เกือบเที่ยงคืนพอดี พวกงแก่เดินไปด้วย จำได้แม่นเลย เพราะต้องทำให้ได้จริง ๆ พอได้ถึง ๑๐,๐๐๐ ครั้ง อีกวันหนึ่งไปดูบ้านที่เราติดป้ายมาเป็นสิบปีแล้ว ขายมาเรื่อย ๆ ติดแล้วเอาออก แล้วก็ติดใหม่อยู่แบบนี้ ตอนหลังเราจะขายเลยคิดว่าจะเขียนป้ายใหม่ ป้ายเก่าโดนแดดโดนฝน เลยเก็บพูดพึงทั้งงบประมาณว่าซื้อโทร. มาบอกว่า "ขอเข้าบ้านสัก ๓ เดือนก่อน" เราถามเขาว่าไปดูจากไหน เขาบอกว่าน้ำมันมันยึดเอาไว้ว่า "ขาย" เราก็ไปดูบ้าน พบว่ามีป้ายที่เราเอามาไว้ตั้งแต่ยังยึดอยู่ ผูกไว้กับรัวอย่างดีเลย จุดที่ทำให้เชื่อมมัวว่า การรวบแนวผลจริง ๆ ไม่รู้ว่าใครเปิดไว้ ถามใครก็ไม่มีใครรู้ ผูกให้อย่างดีเลย ตอนนี้เราเข้าไปแล้วว่า ถ้าเราทำว่านา บ่อย ๆ สิ่งดี ๆ จะมาเอง เรามั่นใจอยู่แล้ว แม้บางครั้งเราขอไม่เข้าใจ แต่เราคิดว่า ถ้าเราจะทำอะไรต้องดูตัวเราเป็นหลัก คนอื่นอาจจะคิดว่า "เฮ..ทำไมงานนี้วานแต่ ๕๐๐ ครั้ง ก็ได้ความสำเร็จแล้ว พอเราทำเองก็แล้วกัน ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น" เราต้องคิดแล้วว่า แบบนี้ต้องเพิ่มจำนวนครั้ง เราต้องดูตัวเองว่า แต่ละคนมีมากกว่านี้ไม่เหมือนกัน คนนอื่นเขาอาจจะมีมากกว่าก็ได้ ถ้าคนเขาทำยามาก ๆ ก็จะทำให้เป็นบ่อน้ำล้น เมื่อไหร่ก็จะได้เต็มทีละน้อย ถ้าไม่ปฏิบัติก็เหมือนกับไม่มีน้ำสักหยด ถ้าปฏิบัติไปเรื่อย ๆ วันหนึ่งเราคงได้จริง ๆ กับเขาบ้าง ในเมื่อนั้นเรามี ตอนนี้ของเราขยับไม่เต็ม ก็ต้องขวนขวายไปเรื่อย ๆ ที่จะนึกทีละน้อย อย่าเพิ่งเริ่มเป็นบ่อน้ำอยู่บ่อยไปหวังคนอื่นเขามากเกินไป เราก็ต้องทำให้ตัวเราเองมาก ๆ เพราะเวลเราตายแล้วใครก็ช่วยเราไม่ได้ นอกจากเราจะช่วยตัวเราเอง เราก็ได้ จงสู้สิ...สู้ง่าย ๆ สู้อย่างที่สุุด สูญหมดอายูุชัยจะได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น เราต้องเตือนตัวเราเองเพราะเราทำของเราเอง เราทำมากได้มาก ทำเท่าไหร่ได้มาก ยายทำ ยายก็ไม่ดีคุณทำคุณก็ได้ เพราะฉะนั้นก็ทำมาก ๆ ไว้ก่อน เราทำทุก ๆ วัน ก็ไดทุก ๆ วัน ทำให้ถึงที่สุด