การพัฒนาจิตใจและการบรรลุธรรมของพระจุลปันถูก : หน้า 97/128

๙๕ มาดูว่าท่านจุลปันถูกท่านคิดอย่างไร ที่ใช้เวลา ๔ เดือน แต่ท่องไม่ได้แม้แต่ คาถาเดียว พระพี่ชายก็เห็นว่า พระน้องชาย ของท่านคงไปไม่ไหวแล้ว ไม่มีวาสนาใน พระพุทธศาสนาแล้ว ให้ท่องคาถาแค่ คาถาเดียว ๔ วรรค ๔ เดือนยังจำไม่ได้ ท่านจุลปันถกเองก็น้อยใจ คิดจะลาสิกขา แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเห็นด้วย ข่ายพระญาณ ทรงทราบว่าจริงๆ แล้ว บุญ ของพระจุลปันถูกมีมากพอที่จะบรรลุธรรม ได้ พระองค์จึงเสด็จมาโปรด ทรงให้พระจุลปันถกเอาผ้าขาวมา หนึ่งผืนแล้วให้ท่านนั่งลูบผ้าไปพระจุลปันถูก ก็ทำตาม และบริกรรมคำว่า “รโชหรณ์ รโชหรณ์” ซึ่งแปลว่า ผ้าเช็ดธุลี ไปสัก ระยะหนึ่ง พอเหงื่อไคลเริ่มออกท่านก็เห็น ผ้าขาวผืนนั้น เริ่มมีสีคล้ำๆ ท่านเลยได้คิดว่า สรีระคนเราไม่ใช่ของสะอาดเลย ผ้าขาว แท้ๆ ถูไป ถูมา สียังเปลี่ยนไปได้ ท่านจึง น้อมนำใจตั้งลงสู่ศูนย์กลางกายพิจารณาไป ใจหยุดนิ่งไป สุดท้ายก็บรรลุธรรมเป็น พระอรหันต์ตรงนั้นเอง และเป็นผู้ที่มีฤทธิ์ มากด้วย มีมโนมยิทธิ หมายถึงฤทธิ์สำเร็จ ด้วยใจ แปลงกายได้นับพันกาย พระ สัมมาสัมพุทธเจ้าทรงยกย่องท่านว่าเป็น เอตทัคคะ คือ เป็นเลิศทางด้านมีมโนมยิทธิ พวกเราตอนที่เริ่มต้นฉลาดกว่า พระจุลปันถูกอีก ให้ท่องกลอนสัก ๔ วรรค ไม่ต้องใช้เวลาถึง ๔ เดือน แค่ไม่กี่นาทีก็ ท่องได้ แต่นี่ท่านท่อง ๙ วรรคเท่านั้น ใช้เวลา ๔ เดือนยัง ท่องไม่ได้ หัวทึบขนาดนั้น แต่สุดท้ายท่านเป็นพระอรหันต์ ได้ด้วยการทำใจหยุดนิ่ง พอใจหยุดนิ่งมันเหมือนไขกุญแจ คลิกเข้าไปสู่ขุมคลังแห่งปัญญาอันกว้างใหญ่ไพศาล มีความ คิดสร้างสรรค์แบบไม่รู้จบ จนกระทั่งปราบกิเลสในตัวได้หมด และได้เป็นเลิศทางด้านมโนมยิทธิ มีฤทธิ์ทางใจด้วย ตรงนี้นี่เอง คือกุญแจไขไปสู่ทุกสิ่งทุกอย่าง สู่ ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ สู่การทำใจให้สงบ อาตมภาพเองก็ เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้ คือ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๒๓ พระเดช พระคุณหลวงพ่อธัมมชโยท่านมอบหมายให้ไปศึกษาต่อทาง พระพุทธศาสนาที่ประเทศญี่ปุ่น อาตมาก็ไป ตอนนั้นทั้ง ประเทศญี่ปุ่นมีพระไทยอยู่รูปเดียว คือ ตัวอาตมภาพเอง