การดำเนินชีวิตและการทำบุญในสังคม : หน้า 109/128

เจริญรุ่งเรือง ได้มาเป็นศาสนสถานเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม มาเป็นเจดีย์ให้ได้กราบไหว้ บูชา ได้มาสนับสนุนพุทธบุตรที่ลำบากทางภาคใต้ ได้พัฒนาช่วยเหลือพี่น้องทาง ภาคเหนือและทุกภาคที่เดือดร้อน ได้นำทุกบาททุกสตางค์มาใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่ เห็นอย่างนี้ผมจึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมผู้ที่รักบุญถึงได้แสวงหา หมั่นสั่งสม และทำบุญในเนื้อนาบุญที่ได้พบเจอแล้วอยู่เสมอ ถ้าเปรียบชีวิตคนเราเหมือนดินสอแท่งหนึ่ง การดำเนินชีวิตที่ผ่านไปในแต่ละวัน ย่อมทำให้ชีวิตของเราค่อยๆ หดสั้นลงไปเรื่อยๆ ผมได้ตั้งคำถามถามตัวผมเองว่า จะขีดเขียนอะไรฝากทิ้งไว้บนโลกใบนี้บ้าง ก่อนที่ชีวิตเราจะหดสั้นลงจนเหลือจับเขียน ไม่ถนัด จะขีดเขียนตามแต่ใจปรารถนา อิสระไปเรื่อยๆ จะเขียนอะไรที่สนุกสนานเพลิดเพลินจนเวลาหมดลงไปทุกวัน หรือจะเขียนตามๆ คนอื่นไป วนเป็นวัฏจักรที่เหมือนเดิมอยู่อย่างนั้น หากยังคิดไม่ออก บางทีคงต้องย้อนกลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่า เราจะตั้งเป้า ในการเขียนไว้อย่างไรดี? ควรเริ่มต้นเขียนเพื่อให้เกิดประโยชน์ต่อตัวเราก่อนแล้วค่อยขยายไปสู่พี่น้องของ เรา-คนที่อยู่รอบข้าง-คนที่เรารัก-ขยายออกไปถึงพี่น้องเพื่อนมนุษย์ทุกคนที่อยู่บนโลก ใบนี้ เมื่อตั้งเป้าได้ ต่อไปก็เริ่มขีดเขียนให้ได้ตามเป้าที่ตั้งไว้ แต่การที่จะให้ไปจน ประสบผลถึงขั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงกระจายเป็นวงกว้างออกไปได้อย่างที่ตั้งใจไว้นั้น แต่ถ้าต่างคนต่างเขียนเมื่อพิจารณาดูแล้วช่างเหลือวิสัยเกินกว่าที่จะขีดเขียนตามลำพัง ได้สําเร็จ แต่ถ้าหากใช้วิธีเหมือนดินสอต่อตัวที่รวมเป็นแท่งเดียวกันนี้ อาจทำให้เป้าที่ตั้งไว้ บรรลุผลได้อย่างง่าย ๆ ถ้าทุกคนมาร่วมมือร่วมใจกัน ผมนึกไว้ ถ้าเป็นจริง-ภาพดินสอต่อตัวรวมใจกันแห่งนี้ คงจะมีรูปร่างหน้าตาเหมือนอย่างที่ บางแท่งที่เหลือสั้นนิดเดียวแต่ว่ามีประสบการณ์ขีดเขียนมามาก บางแห่งยังยาว แต่ทักษะการเขียนยังมีน้อย บางแห่งก็ยาวเต็มแท่งเพราะเพิ่งจะเริ่มต้นขีดเขียน บางแห่ง มีคุณวุฒิและคุณภาพการขีดเขียนที่สูงมาก รวมไปถึงบางแท่งที่ต่างยี่ห้อ ต่างภาษา