การถวายภัตตาหารและการเผยแพร่พระธรรมในมองโกเลีย : หน้า 56/136

การถวายภัตตาหาร จึงไม่ค่อยมีใครถวาย ภัตตาหาร ประเพณีตกบาตรเลื่อนหยาย ไปนานแล้ว แม้ว่าคนมีศรัทธานำ ภัตตาหารมาถวาย แต่เนื้อที่เขาเอามา บางอย่าง ตามพระวินัยพระฉันไม่ได้ ทำให้ บางครั้งพระก็อด แคลนอาหารขนฉัน ประกอบกับมีปัญหาอึมาบ้าง ทำให้ พระต้องใช้ความอดทนสูงกว่าดิษฐาน "เป็นธรรมกว่าก การไปค้ายอยู่ใน ดินแดนที่แตกต่างจากเรา เรามาก ย่อมต้องพบเจอปัญหามากมาย แต่ พระอาจารย์ชาญฤทธิ์ไม่ค่อยเก็บมาใส่ใจ ในเมื่อมีคำถามท่านก็แค่ตอบให้ฟัง เพราะ ท่านคิดว่า "ถ้าบกหรือสบายอยู่เอาไปเปรียบ กับอะไร มากกว่า ถ้าเทียบคุณภาพชีวิตกับ ญี่ปุ่น เกาหลี ยุโรป เราสู้ไม่ได้ แต่ถ้าเทียบ กับขาวมองไกล เราสบายกว่าน่ะ หลวงพ่อ เคยบอกไว้ว่า "ให้เราไปเป็นแสงสว่าง ให้เขา ทำประโยชน์นิดนิดและประโยชน์ท่าน ให้สมบูรณ์พร้อม ถ้าใจเราไม่สงบ อยู่ ที่ไหนก็ไม่สงบ ให้ปรับที่จิตของเรา ถ้าใจ มีความสุข อยู่ที่ไหนก็มีความสุข" หลวงพี่ ก็เห็นจริงอย่างที่ท่านกล่าวมา และนำมาม เตือนตัวเองอยู่เสมอว่า สิ่งลำคัญก็คือใจ ของเรานั่นเอง" หากมองจากหลาย ๆ ด้าน มองโกลเดี้อว่าเป็นประเทศที่อยู่ไม่ง่ายนัก แต่พระอาจารย์ ชาญฤทธิ์เลือกที่จะไปเผยแผ่นั้น และอยู่มาได้ 5 ปีแล้ว เพราะว่าท่านมีแนวแนในใจ คือ การนำจักษ์แห่งธรรมและจักษุธรรมภายของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไปบอกเคลื่อนความเป็น "พุทธ" ที่อยู่ในจองขาวมองโกลให้ดิบโดและเจริญงอกงามรุดหน้าไปไม่แพ้ประเทศอื่น อยู่ในบุญ กุมภาพันธ์ 2560