การเก็บรักษาพระพุทธศาสนา : หน้า 57/63

ทําไมจึงยังเก็บรักษาไว้ได้ ? นั่นก็เพราะทุก ๆ ๑๕ วัน พระภิษุสงฆ์พร้อมใจกันสลุบฏิหาริย์ ทนวนความสมบูรณ์แห่งความเป็นพระ ศิล ๒๒๗ ซึ่งอยู่ ตรวจให้พระอาทิตย์ขึ้นได้ พระพุทธสนาถึงมีอนาคตอีกยาวไกล ในวันพระ จึงเป็นหน้าที่ของพระภิษุที่จะต้องช่วยกันรักษาสิ่งที่พระสัมมา สัมพุทธเจ้าทรงบัญญัติเอาไว้ให้ดี เพราะเป็นที่มาของสัจจธรรม ไปนานความบริสุทธิ์บริบูรณ์ของศีล เป็นการปรับทิฏฐิสัญญาติให้ตรงกัน ทําให้หมู่คณะไปรอด ส่วนพุทธสาวกก็ได้ใช้วันเวลานี้เข้าวัด ฟังธรรม ปฏิบัติธรรม นำเพิ่มบุญกันเสมอมา ในยุคนี้ เมื่อวันพระมิใช่วันหยุดงาน ญาติโยมฝ่ายคฤหัสถ์ยังต้องประกอบหน้าที่การงานทำมาหากินยังชีพ มีโอกาสส่งบุญเพียงช่วงเวลาเล็กน้อย เวลาเข้าถ้วไปทำงาน ก็เตรียมชั่วปลากปลาอาหารอย่างประณีต เตรียมตั้งใจมาภาวนา ถวายสวดเป็นอย่างดี ซึ่งแต่ละรูปก็ล้วนตั้งใจฝึกหัดขันดอกตนเอง ตั้งใจมาเป็นอายุพระศาสนา ด้วยความเพียรของบุญฤทธิ์ที่จะสร้างบุญเอาไว้เป็นที่พึ่งของตนอย่างนี้ แม้ว่าเวลาไม่นานพอจะฟังทนสิ้นพลังธรรมได้นานก่อนจะกลับจะได้นั่งสมาธิก่อน เมื่อนั่งสมาธิแล้ว เมื่อใจเป็นกลางแล้ว ก็จะเห็นตัวเองได้ชัดเจนว่า เราย่อมความประพฤติดีหรือไม่ดีตรงไหน ที่มีบ้างเมื่อรู้ตัวก็จะได้แก้ไข ที่ดีแล้วก็จะได้ทำสิ่ง ๆ กันไป บุญฤทธิ์เมื่อเข้าวัดแม้นไม่ได้ฟังเทศน์ แต่ก็เห็นพระภิษุญู เทพสมเด็จ อุบาสก อุบาสิกา ก็จะได้ทวนศิลของตน และปรับทิฏฐิสัญญาติของตนให้สมดั่งกันทั้งหมู่คณะ เสาหลักทั้ง ๑ เลขที่จำพระพุทธศาสนา ก็จะงดงามเบ่งบังแข็งขัน ช่วยกันรักษา พระพุทธศาสนาไว้ให้เป็นที่พึ่งของมนุษย์ชาติได้ต่อไปอีกนานแสนนาน