การกำหนดคุณภาพของเด็กเพื่ออนาคต : หน้า 39/68

แล้วตัวกำหนดคุณภาพของเด็กซึ่งเป็นอนาคตของชาตินั้นคืออะไร หลวงพ่อขอขวนพวกเราให้มาดูกันเกี่ยวกับสิ่งที่ ๕ โดยเริ่มกันที่น้าที่มีของมาดาบิดาที่มีต่อบิด ซึ่งมีอยู่ ๕ ข้อ คือ ๑. ห้ามลูกไม่ให้ทำชั่ว ๒. ให้ลูกตั้งอยู่ในความดี ๓. ให้ลูกศึกษาศิลปวิทยา ๔. หารายได้หรือสามที่สมควรให้ ๕. มอบทรัพย์สมบัติให้ในเวลอันสมควร เพื่อให้เด็กเติบโตเป็นคนดีมีคุณภาพ จะต้องป้องกันและกำจัดจุดอ่อนหรือ ตัวอุปสรรค คือความชั่ว เป็นการแรก ถ้ามองว่าข้ออะไรใกล้ตัวที่สุด ภัยนั้นคือความชั่ว พระสัมพุทธเจ้าทรงเตือนว่า ผู้มีปัญญาพึงระวังภัยน่ะว่าระแวง แล้วป้องกันภัยนั้นก่อนที่จะมาถึง การป้องกันภัยก่อนที่จะมาถึงที่ทรงนี้แน่ๆ คืออารมารดามหิ้งหน้าเด็กไม่ได้ทำชั่ว และให้ลูกอยู่ในความดี ถ้าไม่ได้รับการนี้แนะแน้มตั้งแต่เริ่มต้นจากที่บ้าน เด็กยังไม่รู้รู้ว่าแล้วส่งไปโรงเรียน ให้ลูกเข้าโรงเรียน ก็เป็นเรื่องยากสำหรับครูที่จะสั่งสอนได้ครบถ้วนทุกแง่มุม เพราะการสอนให้รู้ว่าระอะไรอ่ะไรอันเป็นเรื่องละเอียดย่อ ม ต้องให้เวลาเขาค่อย ๆ เรียนรู้ แต่ที่โรงเรียนมีเด็กจำนวนมาก และขณะอยู่โรงเรียนควรเป็นเวลาที่เด็กจะได้เรียนรู้อะไรในระดับของการอยู่รวมกันไปแล้ว เมื่อสอนอยาก ครูก็ปล่อยปล่าวเลย เมื่อปล่อยปล่อยในเรื่องง่าย ๆ เรื่องที่ลึกซึ้งขึ้นไปอีกเด็กก็ไม่รับแล้ว ทั้งครูและเด็กสนใจแต่ความรู้ด้านวิชาการ ซึ่งครูต้องให้เขา เพราะเป็นหลักสูตรที่ทางกระทรวงกำหนดเอาไว้ เมื่อได้ความรู้แล้ว เด็กจะเป็นอย่างไร? ในเมอิษย์ไม่ค่อยดี เขาก็พร้อมจะเอาความรู้นั้นไปใช้ในทางที่ผิด ทำตามอำนาจศีลที่บริบูรณ์ใจ แล้วเมื่อเด็กเหล่านี้เติบโตจะกลายเป็นผู้ใหญ่มุ่งรึดี- ชั่ว ยกลายมาเป็นพ่อคนแม่คนต่อไปอีก แล้วสังคมประเทศชาติบ้านเมืองจะผลลัพธ์อย่างไร เหตุการณ์นี้เป็นบุหงามกามอย่างนี้ ปัญหาทั่วโลกจึงเริ่มจากแยกดี-ชั่วไม่ออก เริ่มตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่ที่ดินดี-ชั่วไม่ค่อยได้ แม้ดัดนิสัยได้ แต่ไม่สามารถสอนลูกให้ดูรู้ชั่วได้ ครับพอสนอบให้แยกดีแยกชั่วออกได้ ก็ยังมีความยากอีกนั่น คือทำอย่างไรจะฝึกให้ลูก รักเกียรติ ชั่วโลกจึงพบคนที่ดี-ชั่วร่ม แต่ยังอดทำชั่วไม่ได้ ผลของการทำชั่วจึงกลายเป็นปัญหานานปลายไม่รู้จบหมดสิ้น นั่น ถ้าอยากเห็นบ้านเมืองนี้ เรซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่ดี-ชั่วมาในระดับหนึ่ง ก็เลยมีหน้าที่โดยรายที่จะต้องเป็นตัวอย่าง เป็นต้นแบบของคนดี แต่โดยไม่ต้องพูด แค่เดินบนถนน ก็เป็นโมเดลคนดีให้คนอื่นได้ ใครจะรู้จักเรา ไมรู้จักเรา ก็เรื่องของเขา แต่เรื่องของเราต้องทำตนเป็นคนดี เพื่อความเป็นหลัก เพื่อพิทักษ์ของเราเป็นรอง พระสัมพุทธเจ้าทรงชี้ว่า นี่คือหน้าที่ของเพื่อนบ้านผู้เป็นมิตรแท้ ป้องกันมิตรผู้ประมาทซึ่งไม่ดูแลลูกได้ ตัวเราในฐานะเพื่อนร่วมตำบล ร่วมอำเภอ ร่วมจังหวัด ร่วมประเทศ ร่วมโลก นอกจากช่วยป้องกันทรัพย์ของมิตรผู้ประมาทแล้ว ทรัพย์มีค่าอย่างหนึ่งของมนุษย์ ก็คือ ลูก เราก็จะไปช่วยป้องกันทรัพย์นั้น คือ ลูก ๆ ให้แก่ผู้ปกครอง