ความรักและการให้อภัยในความเป็นแม่ : หน้า 42/84

ช่วงเวลานั้นเราเหมือนมีดวงใจเป็นแม่ของเราเอง และสอนเราว่า ความเป็นแม่ใช่ว่าจะคิดเห็นอะไรต่างๆ ได้ถูกต้องเสมอไป เผลอไผลใช้อารมณ์ไปก่อนเหตุผล อาจต้องใจเย็น และรับฟังเหตุผลของลูกมากกว่านี้” แล้วเธอก็ ตัดสินใจเดินไปเคาะประตู “มัสลอง...แม่ขอคุย อะไรด้วยหน่อยได้ไหมลูก” วินาทีแห่งความเงียบ วัดพุทธแอนท์เวิร์ป หลังสุดเสียงเคาะประตู เวลานั้นเหมือนกับเข็ม นาฬิกาทั้งโลกกำลังหยุดเดิน ผีเสื้อแห่งท้องทุ่ง ทิวลิปชะงักปีกลอยตัวอยู่ในอากาศ ลูกชายของ เธอจะเปิดประตูไหม จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ นั่นคือสิ่งที่เธอคิด และเมื่อประตูที่เคยปิดมาตลอด สามสัปดาห์เปิดออก และได้เห็นใบหน้าลูกชายได้ ชัดเจนอีกครั้ง “มัสลอง...มัสลองโกรธแม่หรือลูก” หลังคำถามสิ้นสุด ดูเหมือนว่า หางตาของลูกชาย เริ่มสั่น ก่อนจะพูดอย่างช้าๆ ว่า “ผมไม่ได้โกรธ แม่หรอกครับ เพียงแต่ผมน้อยใจแม่เท่านั้น บาง ครั้งเหมือนแม่ไม่มีเหตุผล แต่ผมรักแม่นะ ครับ” แล้วเธอก็ได้เห็นน้ำตาของลูกชาย ก่อนที่จะ โผเข้ามากอดผู้เป็นแม่ และเธอก็ได้ บอกกับลูกชายทั้งน้ำตาเหมือนกันว่า “แม่ก็รักมัสลองนะจ๊ะ” เป็นอีกวัน หนึ่งที่หัวใจของความเป็นแม่เต็ม เปี่ยมด้วยความตื้นตัน “ฉันรู้สึก ขอบคุณหลวงพ่อมากๆ ที่ท่านสอน ให้รู้จักการทำใจให้สงบด้วยการนั่ง สมาธิ ถ้าเราไม่รู้จักความสงบ เข้า ไม่ถึงใจตัวเอง ยากที่เราจะไปเข้าใจ คนอื่น พอใจไม่อยู่กับตัวเอง ไม่มีสติ เราก็อาจจะทำอะไรผิดพลาดได้ง่ายๆ แต่เพียงชั่วครู่ที่ใจหยุด เราก็เห็น อะไรได้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เรา แสดงออกไปไม่ถูกต้อง เราก็ สามารถที่จะเป็นแม่ที่เดินเข้าไปขอโทษลูกได้ก่อน เสมอ” เธอได้พิสูจน์ให้ลูกชายได้เห็นแล้วว่าถึง อย่างไร ความรักของแม่ก็เหนือความแพ้-ชนะ ทางอารมณ์ เหมือนดังคำของปรัชญากวีท่านหนึ่ง ซึ่งเคยเขียนไว้ว่า “ความผิดพลาด ไม่เคยยอมใคร แต่ความถูกต้องสิ รู้จักยอม สําหรับตัวของมัสลองเอง เขาก็สารภาพ ภายหลังว่า “ผมเองก็อึดอัดมากครับ มันเป็นสาม 9) ๔๐