พระสัมมา-สัมพุทธเจ้า : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 53 / 170

แนวคิด 1. การศึกษาลักษณะทั่วไปของปรโลก เป็นการศึกษาสภาพความเป็นอยู่ของชีวิตสรรพสัตว์ใน ภพ 3 ปรโลกเป็นส่วนหนึ่งของสังสารวัฏที่สรรพสัตว์ทั้งหลายจะต้องเวียนตายเวียนเกิดในภพภูมิต่างๆ อย่างไม่รู้จักหมดสิ้น

การศึกษาลักษณะทั่วไปของปรโลกเน้นถึงสภาพความเป็นอยู่ของชีวิตในภพ 3 ที่เป็นส่วนหนึ่งของสังสารวัฏ โดยปรโลกมีทั้งสุคติและทุคติตามกรรมของแต่ละคน. นอกจากนี้ยังมีการอธิบายถึงตำแหน่งของปรโลกในภพมนุษย์ซึ่งเป็น

ประเภทที่ 3 ชอบทำอกุศลมากกว่าทำกุศล เป็นคนประเภทใช้บุญเก่า ไม่เห็นความสำคัญของการ ทำบุญ มีความเชื่อมั่นตนเองว่า ประสบความสำเร็จมาได้ทุกวันนี้ เพราะหนึ่งสมองสองมือ ด้วยความสามารถ ของตนเอง การมีชีวิตอยู

ข้อความนี้พิจารณาหมายถึงลักษณะของคนในสังคมที่แบ่งออกเป็นประเภท ที่ทำอกุศลหรือกุศล รวมถึงความสำคัญของการทำบุญในชีวิตประจำวัน การสะสมบุญเป็นสิ่งสำคัญในการเดินทางไปสู่ชีวิตหลังความตายในปรโลก โดยยกตัวอย่า

1.4.1 การพิสูจน์ปรโลกในสมัยพุทธกาล ในสมัยพุทธกาล ก่อนที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะตรัสรู้ธรรมและนำมาเผยแผ่ให้กับสรรพสัตว์ ทั้งหลาย ในประเทศอินเดียมีเจ้าศาสดาหลายศาสนา ที่มีคำสอนว่า โลกหน้าไม่มี คือ สอนให้ไ

ในสมัยพุทธกาลมีการเชื่อเรื่องปรโลกหลากหลาย พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับชีวิตหลังความตาย พระยาปายาสิไม่เชื่อว่าโลกหน้ามี แต่พระเถระกัสสปะได้สอบถามเพื่อไขข้อสงสัย เกี่ยวกับผลวิบากของกร

จากบทสนทนาระหว่างพระกุมารกัสสปะกับพระยาปายาสิ เป็นการอธิบายโดยใช้อุปมาอุปมัยให้ เห็นภาพตามจริงที่พระเถระท่านรู้ด้วยญาณทัสสนะของท่าน แต่เนื่องจากพระยาปายาสิเป็นนักทดลอง จึง มีข้อโต้แย้งมาก แต่เมื่อแย้ง

บทสนทนาระหว่างพระกุมารกัสสปะกับพระยาปายาสิ อธิบายการเดินทางไปสู่สุคติและทุคติ จากการโต้ตอบนี้แสดงให้เห็นว่าการคิดทดลองไม่สามารถหาคำตอบในเรื่องปรโลกได้ ต้องศึกษาตามพุทธวิธีที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอน เช่

กับเหล่าภิกษุฟังใน พาลบัณฑิตสูตร ว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย คนพาลนั้น ประพฤติทุจริต ทางกาย ทางวาจา ทางใจ เมื่อเขาตาย ไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก สถานที่เหล่านี้ เป็นดินแดนที่ไม่น่าปรารถนา ไม่น่า

ในพาลบัณฑิตสูตร พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเกี่ยวกับทุกข์ทรมานในนรก เมื่อเปรียบเทียบกับการถูกหอกแทง 300 เล่ม ทุกข์ในมหานรกมีมากกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า การถูกทรมานในนรกเป็นทุกข์ที่ไม่สามารถเปรียบได้ ผลการก

การตัดสินบุญบาปของคนผู้ทำบาปเมื่อครั้งยังเป็นมนุษย์ เรื่องนี้ทำให้คนไทยรู้จักยมโลกกันมากขึ้น แต่ถึง อย่างนั้น ก็ยังมีผู้คนอีกเป็นจำนวนมากที่ไม่เชื่อว่า ยมโลกมีจริง คิดว่าคงเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเพ

การตัดสินบุญบาปในยมโลกเป็นสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงค้นพบและถ่ายทอดในพระไตรปิฎก มีการพูดถึงความสำคัญของยมโลกในการวินิจฉัยจิตของบุคคลที่เสียชีวิต ทั้งยังใช้เป็นศาลในการตัดสินบุญและบาปเพื่อส่งต่อไปยั

ทรมานต่อในอุสสทนรก ซึ่งแม้ว่าการทัณฑ์ทรมานจะหย่อนลงไปบ้าง แต่ยังหนักหนาสาหัสอยู่ และเมื่อ หมดกรรมจากอุสสทนรกแล้ว ยังต้องมาถูกทัณฑ์ทรมานต่อในยมโลก สำหรับผู้กระทำบาปอกุศลไว้มาก 2.2 เปตติวิสัยภูมิ นักศึก

การทัณฑ์ทรมานในอุสสทนรกยังคงมีอยู่แม้จะลดลง เมื่อหมดกรรมในอุสสทนรกแล้ว จะต้องประสบกับการทรมานในยมโลกสำหรับผู้กระทำบาปมาก ในบทเรียนนี้ยังศึกษาชีวิตของเปรตที่มีลักษณะเป็นสถานที่อยู่หลังความตาย ซึ่งได้มี

เปรตก้อนเนื้อ คราวหนึ่ง พระมหาโมคคัลลานเถระผู้มีทิพยจักษุ ได้เห็นก้อนเนื้อลอยอยู่ในอากาศ เหล่าแร้งบ้าง กาบ้าง นกตะกรุมบ้าง ต่างก็พากันโผถลาตามจิกทิ้งก้อนเนื้อนั้นเป็นอลหม่าน และก้อนเนื้อนั้น ก็ส่งเสีย

เนื้อหาเล่าถึงเปรตในพระพุทธศาสนาที่ได้รับความทุกขเวทนาเนื่องจากกรรมในอดีต โดยมีพระมหาโมคคัลลานเถระเป็นผู้เห็นเหตุการณ์ เปรตต่างๆ ถูกอธิบายว่ามีอดีตเป็นมนุษย์ที่มีอาชีพผิดศีลธรรม เช่น ฆ่านก ฆ่าแกะ และก

“หาริกะ” อยู่ในพระนครราชคฤห์นี้ เมื่อดับชีวิต ขาดใจตายแล้วได้ไปเกิดเป็นสัตว์นรก เสวยทุกข์โทษอยู่ สิ้นกาลนาน ครั้นหมดกรรมพ้นจากขุมนรกแล้ว เศษกรรมชั่วยังมี จึงต้องมาเกิดในเปตติวิสัยภูมิ เป็นเปรต ศีรษะขา

บทความนี้อธิบายเกี่ยวกับการเกิดของเปรต ผลจากกรรมในอดีต และการได้รับส่วนบุญจากญาติ ตามหลักธรรมในพระพุทธศาสนา เช่น การเกิดเป็นเปรตจากการทำชั่ว และความสามารถในการรับส่วนบุญของเปรตจำพวกปรทัตตูปชีวิกที่อยู

ว่า สาธุ สาธุ เมื่อไม่สามารถจะอนุโมทนาว่าสาธุ ก็เป็นอันว่าไม่ได้รับส่วนบุญที่ญาติอุทิศมาให้ เพราะเป็น ธรรมดาของเปรตทั้งหลายที่จะต้องเป็นเช่นนั้น ฉะนั้นปรทัตตูปชีวิกเปรตจำพวกนี้ ก็ไม่เป็นการแน่นอนว่า จ

บทความนี้พูดถึงหลักการและแนวคิดในการอุทิศส่วนบุญให้กับเปรต โดยยกอ้างอิงจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผ่านติโรกุฑฑสูตร โดยเปรตจะต้องรอรับส่วนบุญที่ญาติอุทิศให้ ซึ่งการอุทิศบุญมีผลต่อชีวิตของญาติที่อยู่ในสถานะต

เมื่อผู้ใดประพฤติอกุศลกรรมบถ 10 ประการนี้ ผู้นั้นชื่อว่านำตนเดินไปตามปฏิปทาทางไปสู่โลก เปรตแล้ว และเมื่อเขาขาดใจตายไปจากมนุษยโลกนี้ หากว่าอกุศลกรรมนั้น สามารถนำเขาไปสู่นิรยภูมิ คือ โลกนรกได้ เขาก็จักต

เนื้อหาเกี่ยวกับผลของการประพฤติอกุศลกรรมซึ่งนำไปสู่การเกิดในโลกเปรตและนรก โดยแบ่งกลุ่มของกรรมตามความรุนแรง และการละเมิดพระธรรมวินัยที่อาจนำไปสู่การเสวยทุกข์ในภายหลัง การตั้งพฤติกรรมและแนวทางปฏิบัติเพื

ความนํา บทที่ 3 มนุสสภูมิ นักศึกษาได้เรียนเรื่องอบายภูมิมาแล้ว จะเห็นได้ว่า อบายภูมินั้นเป็นดินแดนที่มีแต่ความทุกข์ ทรมานยิ่งนัก นอกจากนี้ยังทำให้เราได้ข้อสรุปที่สำคัญอีกประการหนึ่งว่า การเกิดเป็นสัตว

บทนี้จะกล่าวถึงความสำคัญของมนุสสภูมิ ซึ่งเป็นที่อยู่ของผู้มีใจสูงที่มีความดีงามในจิตใจ ผ่านการกระทำในชีวิต โดยสะท้อนให้เห็นว่าการเกิดเป็นมนุษย์มีความยากลำบาก และเป็นโอกาสในการสร้างบุญและบาป คำว่า มนุษ

กัน เฉพาะในชมพูทวีปเท่านั้นที่ผู้คนมีความสวยงามมากน้อยต่างกัน ตามแต่กุศลกรรมที่ตัวเองได้ทำไว้ในอดีต อายุมนุษย์ ทวีปทั้ง 4 ในช่วงแรกที่โลกมนุษย์เจริญ หรือในช่วงที่มีมนุษย์ต้นกัป ไม่ว่ามนุษย์ใน ทวีปใด ก

บทความนี้กล่าวถึงความแตกต่างของมนุษย์ในชมพูทวีปที่ทำให้ระดับความสุขและอายุขัยแตกต่างกันไป ซึ่งเกิดจากอำนาจของกุศลกรรมที่แต่ละบุคคลได้ทำไว้ในอดีต ทั้งนี้ยังมีการเปรียบเทียบกับมนุษย์ในทวีปอื่นๆ ที่มีคุณ

เลย เพราะเป็นคนมีกรรม มากไปด้วยโมหะ ไม่มีความคิดที่จะเลี้ยงชีพของตนโดยความอิสระ ต้องทุกข์ทน ต่อความเป็นทาสอย่างแสนสาหัส คนที่มีลักษณะนี้ เพราะการกระทำในอดีตมีความหลงผิด พ่อแม่ ครูบา อาจารย์ มีพระคุณล้

บทความนี้นำเสนอการแบ่งประเภทของมนุษย์ตามกรรมในอดีตและการกระทำในปัจจุบัน โดยแบ่งออกเป็น 4 ประเภท ได้แก่ 1. มนุษย์ที่มีกรรมชั่วในอดีต ทำให้เกิดเป็นคนยากจนและทุกข์ทรมาน 2. มนุษย์ที่มีชีวิตยากลำบากแต่พยาย

1. อากาสานัญจายตนภูมิ คือ ภูมิอันเป็นที่อยู่ของผู้บรรลุอากาสานัญจายตนฌาน หรืออรูปฌาน ที่ 1 คือ บำเพ็ญฌานโดยเอาอากาศไม่มีที่สิ้นสุดเป็นอารมณ์ ภูมินี้อยู่สูงจากอกนิฏฐสุทธาวาสภูมิขึ้นมา ห้าล้านห้าแสนแปดพ

บทความนี้ชี้แจงเกี่ยวกับอรูปพรหม ซึ่งเป็นภูมิที่ผู้บรรลุอรูปฌานเข้าสู่ และรายละเอียดเกี่ยวกับภูมิที่สำคัญต่างๆ อย่างเช่น อากาสานัญจายตนภูมิ, วิญญาณัญจายตนภูมิ เป็นต้น อธิบายถึงคุณสมบัติและอายุของอรูปพ

แนวคิด นิพพาน บทสรุปของชีวิตในสังสารวัฏ อันเป็นเป้าหมายสูงสุดของการเกิดมาเป็นมนุษย์ เพราะ นิพพานเป็นแหล่งแห่งความบริสุทธิ์ เป็นที่ประชุมของผู้บริสุทธิ์ คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และพระอรหันต์ ทั้งปวง เป

บทนี้กล่าวถึงนิพพานซึ่งเป็นเป้าหมายสูงสุดในการเกิดเป็นมนุษย์ ที่เป็นแหล่งแห่งความบริสุทธิ์และไม่มีทุกข์ ผู้ที่เข้าถึงนิพพานจะไม่กลับมาเกิดอีก และหลุดพ้นจากการเวียนวายตายเกิดในสังสารวัฏ หากทำอกุศลกรรมจ

ไม่ตกอยู่ในอำนาจของกระบวนธรรม ไม่ต้องอาศัยปัจจัยอย่างอื่น แต่มีปรากฏอยู่แล้ว แก่บุคคลผู้มีปัญญา พึงเห็นได้เอง ดังที่ท่านกล่าวไว้ใน ปฏิสัมภิทามรรค ว่า “ชื่อว่าชวนปัญญา เพราะหมายถึง ปัญญาเทียบเคียง พินิ

เนื้อหาพูดถึงการเข้าถึงนิพพานซึ่งต้องอาศัยความเข้าใจและปัญญาในการมองเห็นความไม่เที่ยงและความทุกข์ของสิ่งต่างๆ โดยการเตรียมตัวไปสู่นิพพานนั้นสำคัญมาก โดยอาศัยการศึกษาหลักการต่างๆ ในพระพุทธศาสนาและการทำ

คำนำ ในชีวิตของคนเราจะมีงานใหญ่ ๆ มาเกี่ยวข้องด้วยไม่กี่งาน นับตั้งแต่งาน วันคล้ายวันเกิด งานรับปริญญา งานบวช งานแต่งงาน และงานศพ ในขณะที่ เตรียมงานมงคลต่าง ๆ เป็นอย่างดี แต่เรามักจะมองข้ามงานที่สำคัญ

งานศพเป็นเหตุการณ์สำคัญในชีวิตที่เราควรให้ความสำคัญและเตรียมการไว้ โดยพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนให้เรามีสตินึกถึงความตายอยู่เสมอ พระอานนท์นึกถึงความตายวันละ 3 เวลา แต่พระพุทธเจ้าทรงนึกถึงความตายทุกลมหา

14 1.2.4 ธรรมะเป็นที่สบาย การยังจิตของผู้ป่วยให้ผ่องใส ตรีกระลึกนึกถึงแต่เรื่องบุญกุศลเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้น ผู้ใกล้ชิด ควรหาธรรมะในรูปแบบต่างๆ มาให้ผู้ใกล้ละโลกได้ชมหรือได้ฟัง เช่น ดูโทรทัศน์

การยังจิตของผู้ป่วยให้ผ่องใสและเสริมสร้างบุญกุศลเป็นสิ่งสำคัญ โดยการนำเสนอธรรมะผ่านปัจจัยต่างๆ เช่น โทรทัศน์ช่องธรรมะ ฟังเทปหรืออ่านหนังสือธรรมะ นอกจากนี้ยังสามารถนิมนต์พระสงฆ์มานำการสวดมนต์และประพฤติ

15 ทำได้เพียงอย่างเดียวคือ ทำจิตให้เลื่อมใสในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเมื่อพระพุทธองค์เสด็จลับตาไป มัฏฐกุณฑลีก็สิ้นใจ แต่บุญจากการทำใจให้เลื่อมใสในพระพุทธองค์ก่อนละโลกก็ได้ทำให้มัฏฐกุณฑลีไปบังเกิด บนสวร

เนื้อหากล่าวถึงเรื่องราวของมัฏฐกุณฑลี ผู้ซึ่งทำให้ใจเลื่อมใสในพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก่อนสิ้นใจ ทำให้ไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ แม้การทำใจให้ผ่องใสก่อนละโลกจะยาก แต่การทำบุญ รักษาศีล และเจริญภาวนาเป็นส