อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒
…ู้น่า ไม่ทำให้แปลกกัน
ในคนที่เป็นญาติ และมีใจดี คนสั่งมีและคนจน,[๒๙] เป็นผู้
ประกอบด้วยศาสารปฏิบัติ มีสติ มีปัญญา เป็นพรสุต สามารถเพื่อ
กระทำอนุโมทนาด้วยเห็นและพิษณุชันอันเรียบร้อย ด้วยความอ่อนสะสะแ
สลด ยั…
ในบทนี้กล่าวถึงการลำเอียงของภิกษุที่มีอิทธิพลจากความพอใจ, ความโกรธ หรือความกลัว และผลกระทบที่เกิดจากการตัดสินใจในเชิงลบต่อผู้อื่น สอดคล้องกับแนวทางของพระพุทธศาสนาในการไม่ลำเอียงและการรักษาสติ ความเข้า