วันแห่งการถวายอาหารพระ : หน้า 9/26

ทั่งสอบได้เบิ้องเรือนของมาหาฐะเศรษฐีเพื่อของทำ วนนี้หมดได้งไววะเหมาะ เศรษฐีองค์เลี้ยงพระ ๑๐๐ รูปในวันขึ้นขึ้นนี้นั่น เขาจึงให้มกทุคดูผีสำหรับทุ่งตม ด้วยความดีใจอย่างเหลือสิน มาหาคุคจะจึงตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ เขากเกมหารษัทั้งทำทางจะมีแต่หมูผ่าตำะมารับเรือนและสุดท้ายอย่างงี้ เศรษฐีเห็นการของเขาเร่งเร้าก็ซงปะรี้รัปรับแปลกๆ แล้ว จึงสอบถาม คันทราบแล้วก็เลื่อนไปเป็นน้าใจของมาหาครั้งว่า เขากลำลังในสิ่งที่ได้มา มีโดยเฉยเมยอยากจูดสุดค่ะอามดามรามีกูรไปบูชาคณ ฉันคล้ายจะคาใจเพราะา รฐเศรษฐีจังได้ถามแบบว่าจริง จึงสอบถาม ต่อที่ลียูบ่อนไข่ จึงเดียสุผูกยังทำเป็นเศษ ดูแลเอามู่รามีนี้อาห่ยาม่แล้ว “โอ้โบ้เอ้าของถวายพระ ทานคงฉันอ่อยดีนะ” แต่เสียงนก้องรีบเสบปงบงบาบัี้ เมื่อเห็นพรทุกคณะสิหันท่ารานรำกันเบอแม่นั้น และด้วยความรึิ่นดีว่าจะได้ถวายอาหารพระบุในพระองค์ เมื่อเท่าที่มีแรงจงดีจะดอายอาหารพระกาย เขาจึงไม่อาจเก็บความรู้สึกนั้นไว้ได้ เก็บกฟนกบองร้องเพลงไปอย่างบาบานใจ ชาวประเมคนที่ยังยืนทอดแอ่งบัล ได้ยินเสียงมหากภูตก็จักได้ว่าเป็นเจ้าคุณเจน จึงสอบถามไปว่า “มหาฤกษ์ ทำไงจึงเจ้ากินได้รึเปล่า” มหาฤกษ์จึงตอบไปว่า ตนบาทดีใจที่ได้ถวายอาหารพระในวันรุ่งขึ้น ที่นั่นที่ได้บ่นคำตอบ ชาวประมงก็ดุจใบเป็นเชิงล้อเล่า “โอ้เอ้บ้าผงถวายพระ ทานคงฉันอ่อยดีนะ” แต่เสียงก็ต้องริงสนบงบงบาบัี้ เมื่อเห็นพรทุกคณะสิหันท่ารานรำกันเบอแม่นั้น และด้วยความรึิ่นดีว่าจะได้ถวายอาหารพระกาย เขาจึงไม่อาจเก็บความรู้สึกนั้นไว้ได้ เก็บกฟนกบองร้องเพลงไปอย่างบาบานใจ ชาวประเมคนที่ยังยืนทอดแอ่งบัล ได้ยินเสียงมหากภูตก็จักได้ว่าเป็นเจ้าคุณเจน จึงสอบถามไปว่า “มหาฤกษ์ ทำไงจึงเจ้ากินได้รึเปล่า” มหาฤกษ์จึงตอบไปว่า ตนบาทดีใจที่ได้ถวายอาหารพระในวันรุ่งขึ้น ที่นั่นที่ได้บ่นคำตอบ ชาวประมงก็ดุจใบเป็นเชิงล้อเล่า “โอ้เอ้บ้าผงถวายพระ ทานคงฉันอ่อยดีนะ” แต่เสียงก็ต้องริงสนบงบงบาบัี้ เมื่อเห็นพรทุกคณะสิหันท่ารานรำกันเบอแม่นั้น และด้วยความรึิ่นดีว่าจะได้ถวายอาหารพระกาย เขาจึงไม่อาจเก็บความรู้สึกนั้นไว้ได้ เก็บกฟนกบองร้องเพลงไปอย่างบาบานใจ ชาวประเมคนที่ยังยืนทอดแอ่งบัล ได้ยินเสียงมหากภูตก็จักได้ว่าเป็นเจ้าคุณเจน จึงสอบถามไปว่า “มหาฤกษ์ ทำไงจึงเจ้ากินได้รึเปล่า” มหาฤกษ์จึงตอบไปว่า ตนบาทดีใจที่ได้ถวายอาหารพระในวันรุ่งขึ้น ที่นั่นที่ได้บ่นคำตอบ ชาวประมงก็ดุจใบเป็นเชิงล้อเล่า “โอ้เอ้บ้าผงถวายพระ ทานคงฉันอ่อยดีนะ” แต่เสียงก็ต้องริงสนบงบงบาบัี้ เมื่อเห็นพรทุกคณะสิหันท่ารานรำกันเบอแม่นั้น และด้วยความรึิ่นดีว่าจะได้ถวายอาหารพระกาย เขาจึงไม่อาจเก็บความรู้สึกนั้นไว้ได้ เก็บกฟนกบองร้องเพลงไปอย่างบาบานใจ ชาวประเมคนที่ยังยืนทอดแอ่งบัล ได้ยินเสียงมหากภูตก็จักได้ว่าเป็นเจ้าคุณเจน จึงสอบถามไปว่า “มหาฤกษ์ ทำไงจึงเจ้ากินได้รึเปล่า” มหาฤกษ์จึงตอบไปว่า ตนบาทดีใจที่ได้ถวายอาหารพระในวันรุ่งขึ้น ที่นั่นที่ได้บ่นคำตอบ ชาวประมงก็ดุจใบเป็นเชิงล้อเล่า “โอ้เอ้บ้าผงถวายพระ ทานคงฉันอ่อยดีนะ” แต่เสียงก็ต้องริงสนบงบงบาบัี้ เมื่อเห็นพรทุกคณะสิหันท่ารานรำกันเบอแม่นั้น และด้วยความรึิ่นดีว่าจะได้ถวายอาหารพระกาย เขาจึงไม่อาจเก็บความรู้สึกนั้นไว้ได้ เก็บกฟนกบองร้องเพลงไปอย่างบาบานใจ