บทเรียนจากอุในฤดูลูก : หน้า 98/124

รอง คำเดียว เรื่อง : โคด (เจ้าเก่า) เรื่อง เมื่อไดดวงสุดท้ายดับลง ช่วงเวลาที่ผมชอบ เมื่อเริ่มต้นเข้ามาช่วยรับบุญอุในภญปฏิธาน นั้นคือช่วงที่ไดดวงสุดท้ายในฤดูหลานพ่อดับลง ที่ขอช่วงเวลานี้ไม่ได้เพราะเสร็จสิ้นหน้าที่อุในฤดูลูกในวันนั้น ๆ แต่ยอดเพราะเป็นช่วงเวลาที่มีใหม่หัดอุในฤดูลูกอย่างผม จะได้เริ่มต้นพูดคุยและสรุปสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่ออุในฤดูฉนั้น เพื่อจะมินผลการทำหน้าที่ว่า ในแต่ละวัน ได้สมบูรณ์ก็คะแนน การเข้ามารับบุญอุในฤดูลูกของผมนี้ ไม่มีการเรียนการสอน ไม่ได้รับการอบรมหลักสูตรนี้จากสถาบันเดิมก่อน หน้านี้จึงไม่มีลำดับหรือภูมิปัญญาตายตัว ซึ่งดั่งเริ่มและจุดสิ้นสุดอยู่จุดไหน ทั้งหมดคือการพลิกแพลง ประยุกต์ และนำสิ่งมีในตัวออกมาใช้ในหน้าที่ให้สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดังนั้น การเรียนรู้ที่ได้ผลคือ “การเรียนรู้” และ “เรียนลัด” จากประสบการณ์ตรงจากร้นี้ เรียนรู้จากการลงมือปฏิบัติหน้าที่จริง แต่ห้วงที่ผมทำได้แต่ไม่บ่อยครั้ง เพราะต่างคนต่างก็ต้องจดจำจากการปฏิบัติหน้าที่ ผมก็มีมุ่งสนใจวิธีการเรียนลัด เรียนลัดจากการถ่ายขายทอดเบาๆของรุ่นนี้ ทุกค่ำคืน เมื่อไดดวงสุดท้ายในฤดูหลานพ่อดับลง ผมกับอุในฤดูลูกนั้นจะเอนเข้าไปในห้องว่างโล่ง ๆ ที่ดัดจากห้องที่หลวงพ่อวัด แล้วช่วงเวลาที่ผมชอบเริ่มต้นขึ้น ในความมืดนอนจากผมและพ่ออุในฤดูลูกแล้ว ก็จะมุ่งและจิ้มลงตำนัวตัวเท่านั่นที่จะได้ยืนคำถามและคำตอบของผมกับพ่ออุในฤดูลัดโต้กลับไปกลับมา ฯ นี้คือวิธีการเรียนลัดนอกเวลาไว้รออุในฤดูอุปฐาก วิชาที่พื้นฐานความรู้ของผมนั้นเป็นปัจจัยเท่ากับศูนย์ พี่ ๆ อุในฤดูทุกคนจึงเป็นเสมือนห้องสมุด ที่ผมต้องเข้ามาค้นคว้าหาความรู้ ที่สำคัญและจำเป็นทุกคืน ถ่ายและจิ้งในห้องนี้สื่อสารกันได้ มันคงอยากจะบอกให้ผมเห็นออกเห็นใจ ห้องสมบ้าง ไหนะเหรอว่านับงานมาทั้งวันแล้ว ยังต้องมาอ้อนบ่นต้องถวายความรู้ให้ผมอีก