ความหมายและการเตรียมตัวเผาศพในพระพุทธศาสนา : หน้า 84/124

พระชักบังสกล.. โยมตายแน่ ๆ อนิจจา วด ลุงอาจารย์ : สร้างทั้งหลายไมเที่ยหนอ อุปปาวเวมิ้น : มันเกิดขึ้นและเสื่อมไปเป็นธรรมดา อุปปชิตตวา นิรุชฌานติ : เกิดขึ้นแล้วอ่อนดับไป เตสู ฟูปลใ สุโข : การเข้าไปสงระบังสังวรเหล่านี้เป็นสุข สุเทพ สุตฺตา มรณติ จ : สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง ที่ตายก็ดี มรสิจ จ ริษสุส : ที่ตายไปแล้วก็ได้ และที่จะตายไปก็ได้ดี ต vegah มรสุมามิ : เราก็จะตายเหมือนกันทุกท่าน นฤคิ เม เอดุก สโส : เราไม่สงสัยในความตายของเราเลย เพราะต้องตายแน่ ๆ เวลาไปบรรมบาปนาปณกิจศพ ก่อนจะมีพิธีเผา พระจะถือดาลบัตรเดินขึ้นไปบนเมรุ นอกจากจีนจารผังบังสุกหน้าโลงศพแล้ว ท่านทำอะไรดีตอบว่า ท่านขึ้นไปจิรจรณาความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาของสงสารร่างกายว่า “อาสุ มยา มริตพุุุุ : อาหาตายแน่ อาตายแน่แน่" เพื่อจะได้ไมประมาท ในบทเดียวกัน เวลาที่พระกำลังชักบังสุก ญาติโยมทั้งหลายก็ดั้งใจจริญ มรณะสุดทนถึงความตายว่า สักวันหนึ่งเราต้องตาย!! อย่างวัวเร็งร้องให้ ถึงผู้ตายอยูเลย ร้องไห้ไปก็เสียบำตา ใจเศราหมองทุกข์เปล่า ทำใจให้เหล่าไร้ ตั้งใจก็ถึงความตาย นึกถึงบุญ และอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลนี้ให้ผู้ย propia มันก็รัดกึดับกว่า ผู้ตาย จะได้ไปสวรรค์ ถ้าเราตายก็จะได้ไป มีสุขเป็นทุกไป