การถวายยาและปานะให้หลวงพ่อ : หน้า 100/124

ของหลวงพ่อ จะแสงสัญญาณอย่างไรให้ท่านทราบหรือให้ท่านนานมาเห็นว่า ยาและปานะ พร้อมถวายแล้วครับ! ความคิดเห็น ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดนี้ มจะหายับกลืนไปในทันที ถ้าพ่อปู่ลูกช่วยย้ำเข้าไปถวายแทนผม แต่ความจริงที่ปรากฏก็คือ พี่๋ ต่างก็ beforeเห็นก่อนช่วยเหลือผมออกไป จนหมด นี้คือสัญญาณที่ชัดเจนมากในการให้เด่นรู้ด้วยตัวเอง ยามที่เราต้องเป็นไม้ค้ำยันให้กับตัวเอง เริ่มต้นจากความคิดต่าง ๆ ออกไปแล้วเดินหน้าไปยังจุดหมาย ตั้งแต่แล้วกระซิบบอกกับว่า เราต้องทำได้! หลังจากที่ผ่านมาเหตุการณ์ต่าง ๆ มาได้ครั้งหนึ่ง ครั้งต่อ ๆ ไปก็ยิ่งขึ้น การนำยาและปานะเข้าไปถวายหลวงพี่ไม่ใช่เรื่องเหนือกว่าการสำหรับผม อีกต่อไป แม้จะเป็นการถวายต่อหน้าแกงผู้ใหญ่เคยผ่านมาแล้ว แต่เมื่อครั่งหนึ่งเมื่อเข้าไปถวาย ทุกอย่างก็ราบรื่นดี เดินถือคาดเข้าไป ใกล้จะถึงที่หมายก็เดินเข้า ยกถวายวางบัติ ไว้เปิดแก้ว ช้ายังซ้อนแล้วคนข้างในแก้ว ทำไปตามลำดับขั้นตอนที่เคยทำ แต่ถึงเวลาจะเปิดให้มานับบานสะพรั่ง กลับยกมาเปิดไม่ออก มีแรงดูดราวฝั่งขอบปากแก้ว เมื่อเปิดไม่ออกก็ทยอยออกแรงยกเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็เปิดออก แต่เรื่องกลับไม่จบ เปิดแก้วได้ พร้อมกับเกิดแรงกระแทกเปิด5 ๆ ดัง เป๊าะ! ตามมาจากนั้นก็สุดอยู่ในฝา ก็รวดจ่ายไรร้กทางเดินเต็มโต๊ะต่อหน้าแก้ว นี้ไม่มีว่าจะมีเหตุการณ์เป็นบุกขึ้น ไม่มีหลักสูตรที่จะปฏิบัติก่อตให้ ฟัง ยามนี้ถ้ามั้ยอ้ายและเสียดใจทำให้หลวงพ่อเสียหน้า ถึงไม่ได้ช่วยให้เกิดประโยชน์ อะไรก็แต่ 'สติ' เท่านั้นที่จะช่วยได้ หลวงพ่อหยิบทิชชูมาช่วยผมเด็ด จากนั้นท่านก็เปลี่ยนบรรยากาศในห้องให้ ผ่อนคลายกลายเป็นเรื่องขำ ๆ พร้อมกับเมตตาสอนเทคนิคให้เผอฝาแก้วมุดดูมุมหนึ่งก่อน แค่ยี่มไม่ได้กดระเบิด ในคืนนั้นเมื่อไฟดวงสุดท้ายดับลง สติที่เป็นลี้ลับอีกคนหนึ่งของผมบอกกับผมว่า อะไรที่ผ่านมาแล้วให้มันผ่านไป ตั้งใจ! แล้วเริ่มต้นกันใหม่ในวันพรุ่งนี้ สติ คือเพื่อนคนสำคัญที่สุดในชีวิตเรา เพราะสามารถช่วยค้ำท้นเราไปได้ตลอดชีวิต พี่เลี้ยงชื่อ สติ คนนี้ ไม่ได้กินขนเอง ซึ่งจะพบพี่เลี้ยงส่วนตัวของเวนานี้ได้ด้วยวิธีการเดียว คือต้องฝึกผสมรวมจิตใจให้ แน่น" และ หยุดนิ่ง เราสามารถรู้ทันการเคลื่อนไหว อารมณ์ และความคิดของตัวเองได้ ไม่ให้ผลอ่อนประมาท ตราบใดที่เรายังฝึกฝนจิตของเราเองได้ ไม่ให้ผลอ่อนประมาท ตราบใดที่เรายังฝึกฝนจิตของเราเองได้ ไม่ให้ผลอ่อนประมาท ตราบใดที่เรายังฝึกฝนจิตของเราเองได้