การเติบโตและการเรียนรู้ในชีวิต : หน้า 99/124

ผมก็อยากจะแอบบอกให้หญิงและจิ๋งกวารว่า ผมเองก็อยากจะรีบเรียนให้จบเร็ว ๆ แต่ติดตรงที่ผมเป็นคนเรียนรู้ช้า แต่แม้ว่าจะเรียนช้าช้า ผมก็ยังไม่ถึงขั้นต้องเรียนซ้ำชั้น ถ้าหากผมเป็นต้นไม้ก็น่าจะกลายมาปลูกลงดินใหม่ ๆ พี่ ๆ อุปสรรคก็ยังคงเป็น ไม้ค้ำยัน ที่ค้ำช่วยประคับประคองให้ดันขึ้นไม่ให้ล้ม หรือไปนายก้องแรงลม และจะช่วยค้ำ่คงไปจนกว่าจะยึดดินล่าต้นแรงเมยตนเองได้ เสียงการพูดคุยซักถามดำเนินอย่างต่อเนื่องในทุกคืน มีอยู่คืนหนึ่งที่มีแต่เสียงคำถาม แต่ไม่มีเสียงตอบ เสียงคำถามดังซ้ำอีกครั้ง เงียบ! ไม่มีเสียงตอบเหมือนเดิม ในความมืดและเงียบงัน ผมเข้าใจดีว่า ภาคภาษาอังกฤษเล่าได้ถ่ายทอดนั้นถึง ช่วงสุดท้ายแล้ว ต่อไปถึงเวลาผมจะต้องนั่งฟังคำตอบที่ได้รับฟังมาประกฎใช้ในภาคปฏิบัติ คงจะถึงวันที่ผมต้นนี้จะต้องยืนขึ้นด้วยตัวเองแล้ว เพราะผมเองก็ไม่กล้าบ่น คนที่กำลังลับสนิทได้ลงคอ นอกจากเสียงจากงูบางตัวที่หัวใจเท่านั้น ชีวิตคนเราแม้แตกต่างกันในหลายมิติ แต่เราต่างก็มีไม้ค้ำที่คอยช่วยเป็น พี่เลี้ยงให้เราในเรื่องต่าง ๆ เช่นกัน และที่เหมือนกันมากไปกว่าก็คือ เมื่อถึงวันที่หนึ่ง ไม่ค้ำยันจำเป็นต้องปล่อยให้ เติบโตด้วยตัวของเราเองต่อไป การเติบโตมันมีสัญญาณเตือนขึ้นเป็นลำดับ อย่างง่าย ๆ วันหนึ่ง ถึงเวลาที่ต้องน่ายา และบำบะถายหลวงพ่อ เมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อม แต่ใจคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยพร้อม ตามหน้าที่ที่ได้แบ่งบุญรับผิดชอบกันนั้น ผมต้องเป็นคนานำเข้าไปวายเหมือน ทุกครั้ง แต่ที่ผ่านมา ๆ มา การถ่ายทอดภายในภาคีธรรมของผู้คน และสถานที่ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ หลวงพ่อนำสมารี และสอบถามประสบการณ์ภายในกับธรรมทายาทหญิง จำเป็นต้องเข้าไปวายหลวงพ่อในองค์อบรมที่มีสายตานับร้อยนับจ้องมองดูยู่ การเดินถอยทดมีทั้งแก้วาและแก้วน้ำปะเต็มถาด ปรากฎตัวออกมา จากประตูด้านหลังหลวงพ่อนั้น แม้จะพยายามทำตัวให้สมใจและเลิกที่ที่สุดเท่าใดแล้วก็ตาม แต่ก็ยังเป็นจุดดึงดูดความสนใจให้สายตาทุกคุ่มมองอยู่ดี การประหนึ่งกับสายตาที่มองมาด้วยความแปลกใจน่าสงสัย ซึ่งต้องมีขอญา รู้แน่นอนเลยว่า พี่คนนี้เขาน่ะอะไรกาวในหลวงๆ พงศ์ ความเมตตายิ่มพิเศษดี