สุขใจ เมื่อใจหยุด : หน้า 4/124

บทความภาพนามัย สุขใจ เมื่อใจหยุด "ผู้มีอายุหลาย สมาธิวาวนาที่ฝึกดีแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน.. เป็นไปเพื่อการได้บุญทัสนะ.. เป็นไปเพื่อสริตและสังคุปญญะ.. เป็นไปเพื่อการสันติสุขสามะคีสถาวะ" (สงคตสุทธต) ภาวนา หมายถึง การทำจิตใจให้ สะอาด บริสุทธิ์ผ่องใส ให้ สงบ จากกิเลสอาสะระ หยุดนิ่งอยู่ภายในตัว และให้ สว่าง ด้วยแสงแห่งธรรม ภายใน ซึ่งปัจจุบันก็มีการเรียกชื่อไปต่าง ๆ เช่น การบำเพ็ญบารมีฐาน การทำสมาธิ การเจริญภาวนา การเจริญจิตตวามา แต่หมายเดียวกันคือเป็นไปเพื่อการบรรจุรวมรวบ ผล นิมพาน ภาวนา ย่อมคือ บุญที่เกิดจากการทำใจให้ผ่องใส เกิดจากการละกิเลส ตั้งแต่ยังหยาบไปจนถึงกิเลสอย่างละเอียด เป็นการยกระดับจิตใจให้สูงขึ้นโดยสัมปชัญญา รู้ทางเจริญและทางเสื่อมจนเข้าใจรสสิ่ง ๔ บรรลุมรรค ผล นิพพาน ได้ในที่สุด บุญที่เกิดจากการเจริญภาวนาเป็นบุญละเอียด มีอำนาสามากกว่าการทำทาน รักษาศีลเนื่องจากบุญจากการให้ทานและรักษาศีลจะส่งผลให้มนุษย์สมบัติและสวรรค์สมบัติ เรือในอุคติภูมิ ส่วนภาวนามีสมาธิและสามารถส่งผลให้ดูนิพพานดีขึ้น คือ หมดกิเลส บรรลุมรรค ผล นิพพานได้ในที่สุด ดังนี้พระพุทธองค์ตรัสว่า การฝึกจิตเป็นสิ่งที่ดี จิตสุด ส ทิโล สา ฯ จิตพักดีแล้ว นำสุขมาให้ ถ้าจิตฝ่อไม่เศร้าหมองก็สุดเป็นที่ไป ใจหยุด.. ที่สุดของภาวนามัย ธรรมชาติของใจสุดแสนจะอ่อนไหว พร้อมจะท่องเที่ยวไปได้ทุกที่ทุกเวลา แม้จุดเราจะเป็นสิ่งที่อ่อนโยนเปลี่ยนแปลงได้ง่าย แต่ฝึกได้ การทำใจหยุดนั้นมันเป็นสุดยอดของการฝึก เพราะก่อนที่จะใคร ต้องฝึกตนเองก่อน การฝึกตนที่ดีที่สุดคือใจ ยิ่งใจหยุดนิ่งบริสุทธิ์อ่อนใส บุญใหญ่ๆจากวามยิ่งเกิดขึ้นทันที การฝึกใจนั่นเป็นศิลปอย่างหนึ่ง เช่นเทอมิตรกรีดสงบบุญให้เป็นร้อย หนักไปก็เกิน เบาไปก็ไม่เป็นร้อย ถ้าวใจเบา ๆ สบาย ๆ เป็นกลาง ๆ ไม่จำจะเห็นภาพภายใน เห็นดวงธรรม และในที่สุดจะเห็นพระธรรมกายที่ว่างไสวน ผู้ที่เจริญสมาธิภาวนาอยู่เป็นประจำจะได้รับอานิสงส์ คือ มีรูปร่างหน้าเดิม มีพรรษาและใส มีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง มีจิตกาดี มีปัญญาแตกฉาน เป็นคนใจเย็น เป็นที่ดึงดูดดวงตาของผู้ได้พบเห็น เกิดในกระลี่ดี มีบุคลิคล่างงาม มีมิตรภาพหลายคน เป็นที่เคารพ ยำเกรงของคนทั่วไป เป็นที่น่าขบขอบของบันเทิติ มีอายุยืน ครับตายไป ด้วยใจที่ฝึกให้ไป บังเกิดในสุดภูมิ ยิ่งถ้าคนมันแน่แม้มตาอันนั้น