การพิจารณาความเป็นจริงของร่างกายเพื่อการปฏิบัติธรรม : หน้า 76/124

ตลอดเวลา ไม่เปิดช่องให้เกลามิสมเส้นขึ้นมาบด้นใจ ทำให้ไม่ดีดเหยื่อส่องทางตา ทางปู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย และทางใจได้ง่าย จึงทั้งไม่หลงตัวเอง และไม่หลงไปกับรูป รส กลิ่น เสียง ลัมผล ที่มาจากใจให้ไปติดกับดักของตนหาม เมื่อมองเห็นสภาพร่างกายของตนเองและผู้อื่นตามความเป็นจริงแล้วว่า ล้วนเป็นอุตนเตือนรือ ก็จะทำให้เกิดความไม่ประมาณในชีวิต รู้จักคิดพัฒนาตนให้ดีขึ้นในคุณธรรมต่างๆ ได้ ทำให้เป็นผู้มีจิตใจงามใสเยือกเย็น และมีกำลังใจที่จะประพฤติปฏิบัติอย่างมรรคงด ํ ให้กว่าน้อย ๆ ชื่นไป ๑. บทฝึกการละนิวตร ๕ ด้วยการพิจารณาความเป็นดุจเปลือกเนาของร่างกาย บทที่สื่อลงการสับกิจกิส การพิจารณาความเป็นดุจเปลือกเน่าของร่างกายนี้ เป็นบทฝึกสติเตือนให้ละนิวตร ๕ ได้เร็วขึ้นในความเจ็บปวดจากร่างกวน ทั้งนี้เพราะเมื่อพิจารณาความเป็นดุจเปลือกเน่าของร่างกายแล้วใจอ่อนมิสิต มั่นคง และไม่แส่ใจออกไปนอกตัว ทำให้รู้จักพิจารณาสอนตนเองให้รู้รู้ขัดวางป้องกันการเรือบของจิตธรรมได้อย่างต่อเนื่อง ดั่งตัวอย่างต่อไปนี้ ๒. ข้อขวางป้องกันการเก็บของถาม refr เพราะได้ตระหนักถึงความจริงว่า ร่างกายของมนุษย์นั้น ดูสวยงามก็เพียงแค่หัวกากร้า แต่เนื้อในนั้นก็เปี่ยนเหมือน ๆ กันหมด แต่หัวกากร้าที่แคดูว่า สวยงาม ก็จริงก็กล้างเปื้อนเน่าอยู่ตลอดเวลา อย่าให้เสียเวลาไปตามคิดถึงรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และอามนที่ตีมไปด้วยความเปื้อนเน่าไม่จริงยิ่งนั้นเลย เราควรรีบเลียบำเพ็ญกุศลเพื่อกำจัดคลีดลลึกอดาระนี้ให้หมดสิ้นจะดีกว่า อย่ามัวเสียเวลาเหล่าไหลไปกับถามรคะที่ไม่มีอธิ ไม่มีจริงยืนย็นนี้เลย ๓. ข้อขวางป้องกันการเก็บของความพยายาม เพราะได้ตระหนักถึงความจริงว่า คนเรานั้นไม่มีใครสมบูรณ์ เรามีร่างกายของเราเองยังมีความเปื้อน่าไปเป็นธรรมดา และเมื่อถึงเวลาจะต้องหมดอายุขัย หมดสิ้นมาภัย ใจดท่งสิ่งสารตายจากโลกไปไม่เหมือน ๆ กันหมด มีต้องไปติดตามตามผลจากู่นให้เสีบเวลา เรามีรีบเร้นำพุทธค วนามเพื่อกำจัดคลีดลลึกอดาระนี้ให้หมดสิ้นจะดีกว่า อย่าเสียเวลาคิดพูดพยาบาทใครเพราะเป็นการกอบก่อเวรกู้รู้บูรณ์รัง ๔. ข้อขวางป้องกันการเก็บของถิ่นที่มะตร ความทุขุซึ่งชี้แจง เพราะได้ตระหนักถึงความจริงแล้วว่า ความทุกข์นี้ล่อซึ่งคือ ความท้อแท้ท้อถอย เพราะความผิดหวังนั้นเป็นทุกข์และเสียประโยชน์อย่างยิ่ง หากจบบปลครุ่นคิดถึงความผิดหวังต่อไป ก็ยังแตะทำให้ชีวิตอับแปยเรื่อ ๆ ตามธรรมดาชีวิตของคนเรามักจบมาถึงก็นั้นมาถึงก็เกินพอแล้ว ลำพังแต่ทุกข์จากความเปื้อนเน่าของร่างกายเพียงอย่างเดียวก็ยากเกินพอแล้ว เหตุใดจะต้องมาเพิ่มความทุกข์เชิงซึม เพื่อซ้ำเติมชีวิตให้ทุกข์ระทมตรมตรมเพิ่มขึ้นอีกเล่า อันที่จริงอายุเฉลี่ยของคนเราในยุคนี้ไม่เกินร้อยปี สังารที่เปื้อนเน่าอยู่ตลอดเวลา ความแก่ชราเพิ่มขึ้นทุกวัน เวลในชีวิตก็ถอยหลัง