การทำสมาธิในพระพุทธศาสนา : หน้า 87/124

เดิมก็คิดได้ตั้งหลายเรื่อง และเป็นเรื่องที่มีเป็นเรื่อง คิดกระโดดไปเรื่อย การทำสมาธิค่อยให้ใจเรากระโดด ไปจึง ๆ อยเรื่องเดียว และนี่กับเรื่องที่ดี ให้ใจข้านยู่กลางกายที่อยู่ในศูนย์กลาง กาย คือ อยู่ในตัว อย่าเข้าใจไปตามๆ นี้คือสมาธิในพระพุทธ-ศาสนา ฐานที่ตั้งของใจอยู่ที่ศูนย์กลางกาย เหนือสะดื่อ 2 นิ้วมือ ตรงกลางลำตัว ตรงนี้คือศูนย์กลางกาย ให้เราเอาใจมานั่ง ๆ ตรงนี้ เพื่อให้ใจของเรานั้น นิ่งได้ง่ายขึ้น จากนั้นเราก็นึกถึงดวงแก้วใส ๆ ตรงจุดนี้ หรือฉันถึงพระที่เราคล้องคออยู่ หรือพระบนโต๊ะหมู่ชาที่บ้านก็ได้ พระแก้วมรกตก็ได้ เราค้นกับพระองคไำนึกพระองคนัน เพื่อให้เราเมีกษณิง ๆ ๆ แล้วเอาไป คิดเรื่องอื่น พอตัวก็อย่าไปติดต่อ กลับมานึกตรงนี้ใหม่ นิ่ง ๆ อย่างนี้ พอทำอย่างนี้บ่อย ๆ ใจจะเริ่มคุ้นกับศูนย์กลางกายมากขึ้น พอใจเรานั้น ก็จะเก่งกับสิ่งมัน แล้วจะเป็นสมาธิลง ไม่ไปเที่ยวเล่นแล้วอยู่ตรงนั้นมากขึ้น พ่อยิ่งถูกส่วนเข้า เรียงของจริงจะเกิดขึ้น ผู้นี้มันที่ศูนย์กลางกาย จากนี้ไปจะเป็นของจริง ดวงแรกเป็นโมภาพที่สร้างขึ้น เพื่อเป็นเกาะ- ของใจ ของจริงจะตามมาหลัง พอเป็นอย่างนี้ ความสุขจะเกิดขึ้น เชื่อมเข้าใจพระพุทธเจ้า ว่า "นัตถิ สันติปสงฺ" สวุฒิยิ่งกว่าจังไม่มี คำตอบที่เป็นแนวในพระพุทธ- ศาสนา (ข้อความในภาพเป็นการถ่ายทอดเป็นบทความเกี่ยวกับสมาธิและจิตใจในบริบทของพระพุทธศาสนา)