บททดสอบของบุญและความดี : หน้า 7/96

200 ช้างตัวใหญ่ที่มีเทพบุตรนั่งอยู่ด้านบน ฟังทิพยบรรเลง ที่ไพเราะจนลืมความโศกไปทันที ชาวบ้านพากันถาม เทพบุตรว่า “ท่านเป็นใคร เป็นเทวดาหรือคนธรรพ์ หรือเป็นท้าวสักกะ จึงได้มีช้างเผือกเป็นยานทิพย์ มีดนตรีประโคมกึกก้อง ฉลองกันอยู่ในอากาศ เทพบุตรได้ตอบกลับไปว่า “ข้าพเจ้าไม่ใช่ คนธรรพ์ ไม่ใช่ท้าวสักกะ ข้าพเจ้าเป็นเทพองค์หนึ่ง ในบรรดาเหล่าเทพที่ชื่อสุธรรมา” พวกเทพสุธรรมา ก็คือเทพบุตรผู้เป็นเจ้าหน้าที่ดูแลสุธรรมาเทวสภา ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์นั่นเอง เทพบุตรได้บอกบิดามารดาและหมู่ญาติว่า ตัวเองก็คืออดีตคนเฝ้าไร่อ้อย แม้จะถูกตีตาย แต่ก็ ไม่ตายจากความดีที่ได้ทำบุญไว้กับพระสงฆ์สาวกของ พระผู้มีพระภาคเจ้า จากนั้นจึงเล่าบุพกรรมที่ได้ทำ ก่อนตายให้ทุกคนได้อนุโมทนาบุญ แล้วประกาศคุณ ของพระรัตนตรัยให้เห็นประจักษ์ และชักชวนให้ ทุกคนได้ทำบุญกับภิกษุสงฆ์ เพราะเป็นเนื้อนาบุญ อันเลิศของโลก เมื่อชาวบ้านได้ฟังคำของเทพบุตรแล้ว ก็เกิด ความเลื่อมใสในพระรัตนตรัย จึงไปถวายมหาทาน แด่ภิกษุสงฆ์ โดยมีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประมุข และได้กราบทูลเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ทรงทราบ พระบรมศาสดาจึงทรงแสดงธรรมให้มหาชนตั้งอยู่ ในศีล เมื่อกลับไปชาวบ้านก็ได้ช่วยกันสร้างวิหาร บริเวณที่คนเฝ้าไร่ถูกฆ่าตาย เพื่อเป็นอนุสรณ์สถาน ให้กับเขา บุญนั้นได้หนุนส่งให้เทพบุตรมีวิมานสว่าง ไสวยิ่งขึ้นไปอีก ส่วนชาวบ้านเมื่อสั่งสมบุญอยู่เป็น นิตย์ ละโลกแล้วก็มีสุคติเป็นที่ไปกันถ้วนหน้า ท่านสาธุชนทั้งหลาย ความตายไม่ใช่เรื่อง น่ากลัว ที่น่ากลัวคือตอนยังมีชีวิตแต่ไม่คิดทำความดี ต่างหาก ในทางตรงกันข้ามถ้าเราหมั่นสั่งสมบุญ ไว้ดีแล้ว แม้ต้องตายจากโลกใบนี้ไป แต่จะมีชีวิตใหม่ ที่สดใสกว่าเดิม บุญเท่านั้นเป็นที่พึ่งของสรรพสัตว์ ทั้งหลายในปรโลก เวลาเราตายก็ไม่สามารถนำอะไร