ความสงัดของผู้สันโดษและจีวรในพระพุทธศาสนา : หน้า 42/96

สุโข วิเวโก ตุฏฐสฺส สุตธมฺมสฺส ปสฺสโต ความสงัดของผู้สันโดษ มีธรรมปรากฏเห็นอยู่ นำสุขมาให้ ว. มหา. ๔/๖. ขุ. อุ. ๒๕/๘๖. อย่างไรก็ตาม สรุปว่าสีจีวรนั้น ในผืนหนึ่งต้องมีลักษณะดังนี้ ๑. อย่ากระดำกระด่าง ถ้ากระดำกระด่างคงไม่งาม ๒. เวลานุ่งห่ม สบงที่นั่ง จีวรที่ห่ม สังฆาฏิที่พาดไหล่ ควรจะต้องเป็นสีเดียวกัน มิฉะนั้น ไม่งาม แต่ถ้าเป็นสีเดียวกันและเป็นสีย้อมฝาดก็อนุโลมกันไป ตั้งแต่โบราณก็เป็นมาอย่างนี้ บัดนี้ เราไม่ค่อยได้ใช้สีประเภทที่มาจากแก่นไม้กันแล้ว เพราะถ้าบวชทีหนึ่ง ไปเอาแก่นไม้ มาทีหนึ่ง พระบวชมากเท่าไรสงสัยป่าคงหมดเร็วเท่านั้น เราจึงต้องใช้สีที่เขาสังเคราะห์ขึ้นมาแทน เมื่อเป็นอย่างนี้ ก็อนุโลมกันพอสมควรว่า ให้มันใกล้กับสีของพวกยางไม้หรือแก่นไม้ที่โบราณมี อยู่ก็แล้วกัน ตามประเพณีนิยมในพื้นบ้านนั้น ๆ เช่น พระที่บวชอยู่ในประเทศศรีลังกา ถ้าเรา สังเกตเห็นสีเข้ม ๆ ค่อนข้างออกแดง แต่ก็อมสีเลือดหมู ก็คงแสดงว่า ในสมัยโบราณประเทศ ศรีลังกาคงจะมีแก่นไม้สีนี้เยอะ ในปัจจุบันนี้ก็เลยถือเป็นสีนิยมของพื้นที่นั้นกันไปก็เป็นได้ พระ ที่มาจากประเทศพม่าท่านก็มีสีจีวรของท่านที่ไม่ค่อยเหมือนกับพระไทย แต่ก็เป็นสีที่ย้อมมาจาก แก่นไม้ ในประเทศไทยเราเมื่อก่อนนี้พระธุดงค์ท่านก็ใช้พวกสีจากแก่นไม้ ก็ไม่มีใครมาถือเป็น อารมณ์กันว่าทำไมคล้ำไป ส่วนพระที่อยู่ในเมืองท่านไม่รู้จะไปหาแก่นไม้ที่ไหน ก็อาศัยสีย้อมที่มี อยู่ในท้องตลาด ดูสีที่พอสมควร คือ ไม่ใช่เหลืองอ๋อย ไม่ใช่แดงแจ๊ด หรือไม่ใช่หวานจ๋อยแบบ สีชมพู แต่เป็นสีที่พอสมควร คือ ถ้าเหลืองก็ให้ออกเป็นเหลืองทอง ถ้าอยากจะออกเดินธุดงค์ก็ใช้ สีมอ ๆ ลงมา เอาเป็นว่าใช้สีที่ออกไปในลักษณะผสมให้ใกล้เคียงกับสีของแก่นไม้ในสมัยโบราณ อย่างนี้ก็พอสมควร เพราะว่าเมื่อสมัยโน้นก็ไม่ได้กำหนดสีที่ชัดเจนเอาไว้ เอาพอสมควรก็แล้วกัน เมื่อได้นั่งได้ห่มแล้วจะสีอะไรก็ตามทีเมื่อไม่ผิดพระวินัยแล้วก็รีบไปศึกษาพระธรรมวินัย ตั้งใจ ประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมวินัยให้เคร่งครัด จะได้เป็นเนื้อนาบุญให้กับญาติโยม ส่วนญาติโยม ได้เนื้อนาบุญอย่างท่านแล้ว ก็ให้หมั่นตักบาตรกับท่านด้วย ท่านจะได้อยู่กับเรา แล้วมาเทศน์ให้ พวกเราฟังต่อไปนาน ๆ