การสร้างบารมีของพระโพธิสัตว์ : หน้า 4/120

สา ปกิณกธรรม เรื่อง : พระมหาเสถียร สุวณฺณฐิโต ป.ธ. ๙ / พระมหาวิริยะ ธมฺมสารี ป.ธ. ๙ วิสาขบูชา วันพระสัมมาสัมพุทธเจ้า outrym “ธรรมดาของพระโพธิสัตว์ทั้งหลาย แม้รู้ว่าสกลจักรวาลทั้งสิ้น เต็มด้วยถ่านเพลิง ซึ่งปราศจากเปลวเกลื่อนกล่นด้วยหอกและหลาว ดารดาษไปด้วยหนามแหลม หรือเต็มด้วยน้ำปริ่มฝั่งแล้ว หากสามารถก้าวข้ามได้ จะได้ตรัสรู้ธรรมเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ตัดสินใจที่จะทอดเท้าก้าวข้ามไป เพื่อให้ได้มาซึ่งสัพพัญญุตญาณอันประเสริฐ” (ขัคควิสาณสูตร) กว่าที่พระบรมโพธิสัตว์เจ้าแต่ละพระองค์จะ สั่งสมบารมีจนแก่รอบ และได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมา สัมพุทธเจ้านั้นมิใช่สิ่งที่เกิดขึ้นได้ง่ายๆ ท่านจึงกล่าว ว่า ทุลุลโภ พุทธุปปาโท การบังเกิดขึ้นของพระพุทธเจ้า เป็นการยาก บุคคลที่จะกล้าคิดกล้าทำอย่างนั้นได้ มีเพียงประเภทเดียวเท่านั้น คือพระบรมโพธิสัตว์ ผู้เป็นยอดนักรบในสังสารวัฏ รบกับกิเลสที่ครอบงำ จิตใจมนุษย์ท่านต่อสู้กับความยากลำบากและปัญหา อุปสรรคต่างๆ ที่เกิดขึ้นในระหว่างการสร้างบารมี อย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพันกันทีเดียว การที่บุคคลใดบุคคลหนึ่งปรารถนาพุทธภูมิ อยากรื้อสัตว์ขนสัตว์ไปสู่ฝั่งนิพพานนั้น เพียงแค่คิด ก็ยากแล้ว ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร จากนั้น ต้องย้ำคิด พูด ทำ หมั่นตอกย้ำซ้ำเดิมใน มโนปณิธานที่แน่วแน่ ไม่ได้คำนึงถึงเวลาว่าอีกกี่เดือน กี่ปี กี่ภพ กี่ชาติ จึงจะสมปรารถนา ท่านสร้างบารมี อย่างไร้กาลเวลา บารมีแก่รอบเมื่อไรก็สมปรารถนา เมื่อนั้น พระโพธิสัตว์จึงเป็นบุคคลที่มีใจเหนือกว่า มนุษย์ทั้งหลาย เมื่อจะทำทานก็ทำแบบทุ่มสุดหัวใจ ชาวโลกส่วนใหญ่นั้นอยากได้ แต่ท่านอยากให้ ให้ได้ กระทั่งเลือดเนื้อและชีวิต พระโพธิสัตว์ทั้งหลายเป็นสุดยอดนักเสียสละ ของโลกและจักรวาล การรักษาศีลหรือเจริญภาวนา ก็ทุ่มเทจนตลอดชีวิต เพียรพยายามมานับภพนับชาติ ไม่ถ้วน แม้รู้ว่าหนทางสู่ความเป็นพระพุทธเจ้านั้น ยังอีกยาวไกลนับอสงไขย แต่หัวใจไม่เคยย่อท้อเลย สมัยหนึ่ง พระอานนท์ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาค ว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความปรารถนาที่จะ เป็นพระพุทธเจ้าทั้งหลายควรใช้เวลานานเท่าไร” พระพุทธองค์ตรัสว่า “ดูก่อนอานนท์ ความปรารถนา เป็นพระพุทธเจ้าทั้งหลาย โดยการกำหนดอย่างต่ำ ที่สุด ๒๐ อสงไขย กับ 900,000 กัป กำหนด ปานกลาง ๔๐ อสงไขย กับ ๑๐๐,๐๐๐ กัป กำหนดอย่างสูง ๘๐ อสงไขย กับ 900,000 กัป ทั้ง ๓ ประเภทนั้น คือ พระพุทธเจ้าผู้เป็นปัญญาธิกะ สัทธาธิกะ และวิริยาธิกะ”