การดูแลผู้สูงอายุและความสัมพันธ์ในครอบครัว : หน้า 90/140

เรื่องเสื้อผ้เครื่องนุ่งห่มนี้ ผู้ผมกล่าวร้าย ๆ เป็นเหมือนกันหมด เพราะท่านไม่หวังแล้วว่าจะสวยไหม ใช้จนเก่าเป็นผ้าผัวรึยังไม่อยากเปลี่ยน ยอมพ่อนอารามเก็บเป็นอย่างนี้เหมือนกัน กลับไปเยี่ยมท่านที่เราต้องแอบเอาเสื้อผ้าชุดเก่า ๆ ไปทิ้งเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นไม่ยอมใช้ชุดใหม่ บางทีก็ไปเจาท่านอ่อนเพลีย เมื่ออาหารใด ๆ ก็หวาดหวั้นไม่พบ ยังดีที่อาจมาพอจะรู้ใจท่านว่าชอบอาหารรสจัด แต่นในบ้านเห็นว่าท่านสูงอายุแล้ว ไม่ควรกินอาหารรสจัดเลยทำอาหารแบบจิต ๆ ให้ท่านเป็นคนอดทนไม่บ่อยไม่ชอบทานก็ กินน้อย เลยเป็นโรคขาดอาหาร ต้องให้ขอเกลือ พอแข็งแรงขึ้นมาหน่อย ท่านกลับไม่ยอมรับน้ำเกลือเสียแล้ว เพราะเสียดายสดางค์ ลูก ๆ ต้องขีดแจ้งเหตุผลว่าขั้นไม่ยอมรับน้ำเกลือจะเป็นนั่นเป็นนี่ ท่านจึงยอม นิสัยตะหนี่นี้เหนียวที่เด็กกับผู้สูงอายุ พอว่าว่าแต่หนุ่มสาวท่านไม่ค่อยทำบุญทำทาน พอแก่วังผลกรมจึงตามให้ท่านไม่อยากใช้ไม่อยากจ่ายอะไรทั้งสิ้น มินก็ยังพอใจอยู่เองอีก ๆ อยาก ๆ พวกเราดูแลผู้เฒ่าด้วยกันสักหน่อยนะ บั้นปลายชีวิตคนแก่ก็จะกลับเป็นเด็กอีกครั้ง เพราะลูก ๆ ต่างคนต่างออกไปทำงาน เหลือเด็ก ๆ ไว้ให้ท่านเลี้ยง ตลอดวันหนึ่ง ๆ ท่านไปไหนไม่ได้คุยกับหลานกับเหลน ผลสุดท้ายทั้งหลายทั้งหลานก็เหลายเป็นเพื่อนเล่นของท่านไป ผลที่ตามมาไม่ค่อยจะดีนัก เพราะเด็ก ๆ คงแก่เลี้ยงมักจะดื้อ พูดไม่เก่งเจ๋ง เจ้ามารราญสารพัด เพราะรู้อยู่ว่า ยายายกำลังเหงา จะแอะแออะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าไปอ้อนกับแม่เดี๋ยโดนตี ต้องใช้วิธีอ้อนกับย่ากับยาย เดี๋ยวนายก็ไปบังคับให้แม่ไปซื้อของมาให้จนได้