การสืบทอดและเผยแผ่พระพุทธศาสนา : หน้า 93/140

"แต่ไหนแต่ไรมา ถ้าครั้งจบกล่าวว่าจากหยาบช้าต่อพระพุทธศาสนา คนรุ่นปู่ย่าตายายของเราเท่านไม่ยอม ท่านต้องถูกขึ้นมาช่วยกันแก้ไขทันที" คนรุ่นก่อนที่อ่านหนังสือไม่ออก เขียน ครุบาอาจารย์ ไม่ได้ มีวิธีศึกษาจัดจาระบบของพระพุทธอภิค เรื่องใดที่ดีซึมเรียนแล้วทำไม่ได้ ติดขัดโดยการฟังพระสดวนต์แล้วก็จำเอาไว้ในใจตรงไหน ครูบาอาจารย์ท่านก็เมตตานำธรรมะในพระไตรปิฎกมาผสมแยกให้เข้าใจง่าย ๆ ในพระไตรปิฎกมาจากเชิงปฏิบัติแล้วก็อธิบายให้เข้าใจในเชิงปฏิบัติเพื่อให้ญาติ ตามกัน บางทีอาจจะต้องขยายความซ้ำแล้วซ้ำอีก จากเรื่องเข้าใจมาทำให้เข้าใจง่าย แม่ง่ายแล้วแต่ตามไม่ทันก็เพียงทำอีกหลาย ๆ หน จนกระทั่งญาติเข้าใจและทำได้ การที่ครูบาอาจารย์ต้องสอนธรรมะภาคปฏิบัติอย่างรอบคอบจึงอยากขยายความในเชิงปฏิบัติช้าแล้วซ้ำอีกนั่นเอง จึงเป็นท่ามของคำว่า "เกื้อป้อน" ลูกศิษย์ในค่านั้นเขาเอาจริงในการศึกษาธรรมะ ขวนขวายศึกษาธรรมะทั้งชายหญิงครูอาจารย์เลยมีความใจกับไม่เบื่อที่จะพร่ำสอนเคี้ยวป้อน ลูกศิษย์ก็จะต่อความดี คุุณาอาจารย์ก็จะต่อการเผยแพร่พระพุทธศาสนาเพราะฉะนั้นจึงเชื่อป้อนส่งต่อกันมาเป็นทอด ๆ ประการที่ 3 คือ หน้าที่เผยแผ่ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ถึงชาวโลกทั้งปวง เมื่อได้ศึกษามาแล้ว ปฏิบัติแล้ว พบว่าธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าถูกต้องจริง ดีจริงเป็นประโยชน์จริง ก็จะรักษาซึ่งในพระมหา- -มัยสด]