เส้นทางสู่พระนิพพาน : หน้า 89/110

เส้นทางมาวางกัน หรือจะมีทะเลเพิงลุกโพลง โชติช่วงจมองไม่เห็นฝั่ง แต่ว่ารู้ว่าจุดหมาย ปลายทางข้างหน้า คือ ฝั่งแห่งพระนิพพาน อันเป็นบุญสุข ท่านก็จะแดนฟ้าข้ามไป เพื่อแลกกับการต่อสู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า การที่บุคคลใดบุคคลหนึ่งปรารถนาพุทธภูมิ อยากรอสัตว์วันสัตว์ไปสู่พระนิพพานนั้น เพียงแค่คิดก็ยากแล้ว แต่การลงมือทำตาม มโนปณีธานที่ตั้งไว้ยิ่งกว่า เพราะจะต้องทำโดยไม่คำนึงถึงเวลาว่า อีกกี่เดือน กี่ปี ก็จะสมปรารถนา จึงจะสมปรารถนา จะต้องสร้างบารมี อย่างไรจนเวลาบารมีกรอบเมื่อไหร่ จะสมปรารถนา และต้องสร้างบารมีอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เมื่อจะทำทานก็ทาแบบทุ่มเท สุดหัวใจ ชาวโลกส่วนใหญ่นั้นอยากได้ แต่ พระโพธิสัตว์มีแต่อยากให้ ให้ได้กระทั้งเลือด เนื้อ และชีวิต จนกระทั่งกิพลบว่า ท่านได้ละเลือดมากกว่าน้ำในท้องทะเลมหาสมุทรสารเนื้อเป็นนานมากกว่ะแผ่นดินบนขุมพุทบิ สะเนื่อเป็นนานมากกว่าผืนดินบนภูเขา ที่ว่ากูลยันตกมากว่าดงดวงบนท้องฟ้า และก็ติสระขูงธรรมมากยิ่งกว่าผละแร่ในขุมพุทธิปิ และเมื่อจะรักษาศีลหรือ jeer ภาวนา ก็แมเททำจนตลอดชีวิต เพรียะพยายาม นบพบนับชาติไม่จวนน แต่ว่าเดินทางสู่ความเป็นพระพุทธเจ้าด้วยอีกขอาวุธาวุธ ขื่นอธิษฐานสิ่งที่เขียนไว้ในใจ ก็คือ บารมีแร่รอบเมื่อไร จึงจะสมปรารถนา โดยพระอสีติมหาสาวกใช้เวลาน้อย 100,000 มหาปั พระอัครสาวกใช้เวลา 1 ลงไข กับ 100,000 มหาปั ในตอนที่เมื่อปราณะจะเป็นพระพุทธเจ้าผู้ตรัสรู้ด้วย พระองค์เองและฉะนั้นผู้นำให้ตามได้ จะต้องสร้างบารมียาวนานถึง 20 องค์ไข กับอีก