การฝึกฝนจิตใจผ่านการตอบรับคำสั่ง : หน้า 46/171

๔๖ แต่... นั ก ส ร้ า ง บ า ร มี ๑ ถูกฝึกว่า เวลาโยมพ่อดุด่าว่ากล่าวอะไรแล้ว ต้องยก มือพนมหรืออย่างน้อยถ้าไม่ได้ยกมือพนม ก็ต้องยืน ชนิดสำรวมที่สุด ตอนนั้นคิดด้วยความกลัวว่า ถ้าไม่ ยืนอยู่ในท่าสำรวมคงโดนตีตาย โยมพ่อฝึกให้อย่างนี้มาแล้วแต่เล็ก ทำให้ อดทนต่อการรับคำสั่ง หรือรับคำตำหนิติเตียน คำว่า ต่างๆ โดยไม่แสดงกิริยาต่อต้าน ท่าพนมมือฟังนี่มันขลัง พนมมือเมื่อไร มันสำรวมทันที แต่ถ้าปล่อยมือทิ้งห้อย ลงมา หรือว่าปล่อยให้กำหมัด ให้หยิบอะไรต่อมิอะไรได้ แล้วความคิดต่อต้านมันอาจจะเกิดขึ้นมา 9 พอพนมมือแล้ว ท่าทางของเราก็สำรวม เรียบ ร้อยขึ้น ที่ท่านด่าเกรี้ยวกราดมาดังๆ แต่ต้น พอเห็น ท่าสารวมของเราเข้า ก็ชักลดเสียงลงมาเอง ก็มันพนม มือแท้อยู่อย่างนั้น จะไปรุนแรงอะไรกับมันอีก หลวงพ่อตั้งแต่เล็กจนโตความคิดที่จะไปต่อ ต้านคำดุด่าของท่าน ไม่ค่อยมี มีแต่จะคิดตามว่า ที่ท่าน ด่านี่หมายความว่าอย่างไร แล้วเราจะทำตามอย่างไร จึงจะไม่ขาดตกบกพร่องให้ท่านต้องมาดุด่าซ้ำอีก