การแบ่งปันและการรักษาศีลในชีวิตที่มีสุข : หน้า 152/171

M ๑๕๒ แต่... นั ก ส ร้ า ง บ า ร มี ๑ ของส่วนกลาง ก็อย่าหวงกัน ถ้าหมู่คณะรูปใด คนใดใช้ ข้าวของไม่ถนอม แล้วเราหวง กลัวสมบัติพระศาสนาจะ ทรุดโทรมนั้นเป็นการดี แต่ถ้าหวงกับทุกคนไปหมด อย่าง นี้ก็ใช้ไม่ได้ แสดงว่าเราเริ่มไม่รู้จักปันกันฉันปันกันใช้แล้ว ฟ้องว่าเชื้อตระหนี่ได้แอบย้อนกลับเข้ามาหุ้มใจแล้ว และเราก็ยังไม่รู้สึกตัวอีก เมื่อสมัยหลวงพ่อเป็นนิสิต ยังไม่ได้เข้าวัด บางครั้ง การเงินมันขาดมือ ไข่เค็มลูกเดียว จะผ่าเป็น ๒ อีก 4 อีก ปันกันกินกับเพื่อน เพราะฉะนั้นจึงมีเพื่อนรักที่ซึ่ง น้ำใจอยู่หลายคน ขนาดยังไม่เข้าวัดหลวงพ่อก็ไม่เคยหวง อะไรเพื่อนอย่างนี้ บ เพราะฉะนั้นพวกเราเมื่อเข้าวัดมาแล้ว ต้องระวัง อย่าให้ความตระหนี่ย้อนกลับมางอกขึ้นใหม่อีก มิฉะนั้น จะร่วมทางกันไปนิพพานไม่ได้ ศีลบารมี เรามักจะนึกกันเพียงว่า ถ้ารักษาศีลของตัวเอง ให้ เคร่งครัดให้บริสุทธิ์ ก็เป็นการบำเพ็ญศีลบารมีแล้ว เพื่อน พ้องหมู่คณะจะเป็นอย่างไรไม่ใช่ธุระ เป็นเรื่องส่วนตัว