การวางทิศทางการทำงานและการปรับตัวในชีวิต : หน้า 13/49

24 © ชายโสเส 25 ขายโลเล @ มีคนเดินผ่านมาคนหนึ่ง เห็นเขาร้องไห้อย่างรวดร้าวใจเช่น นั้น คิดว่าเขาคงประสบภัยพิบัติอะไรที่คาดไม่ถึง จึงเข้าไปปลอบ ประโลมว่า “ท่านผู้เฒ่า ทำไมท่านจึงร้องไห้อย่างรวดร้าวใจเช่นนี้ ท่าน อายุก็มากขนาดนี้แล้ว ควรระมัดระวังถนอมสุขภาพด้วย” ผู้เฒ่านั้นกล่าวว่า “คุณไม่รู้อะไร ตัวฉันเองตั้งแต่ยังเล็ก ก็ตั้งปณิธานไว้อย่างแน่ว แน่ว่า จะต้องเป็นข้าราชการชั้นสูง สร้างเกียรติยศชื่อเสียงแก่วงศ์ ตระกูลให้ได้ แต่ปัจจุบันฉันอายุ 60 ปีเศษแล้ว ยังคงเป็นข้าราชการ ชั้นผู้น้อยอยู่ ดูแล้วชาตินี้คงไม่มีทางสมปรารถนาแล้ว” ชายเดินถนนถามเขาอีกว่า “ที่แท้ท่านมีปณิธานอันยิ่งใหญ่ตั้งแต่ยังเด็ก แล้วทำไม ความปรารถนาของท่านจึงไม่สัมฤทธิ์ผลล่ะ” ชายผู้เฒ่าตอบว่า “เมื่อตอนฉันยังหนุ่ม ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานอักษรศาสตร์ ฉัน จึงไปเรียนอักษรศาสตร์ มีความเชื่อมั่นว่าตนเองเรียนได้ดีทีเดียว แต่ฮ่องเต้ชอบใช้คนมีอายุ บอกว่าฉันยังไม่มีประสบการณ์ เพราะ ฉะนั้นยังไม่แต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งสำคัญได้ รอจนฉันมีอายุเริ่มย่าง เข้าวัยกลางคน ฮ่องเต้องค์เดิมสวรรคต ฮ่องเต้องค์ใหม่ทรงโปรด ปรานการสู้รบ ฉันจึงวางมือจากอักษรศาสตร์ ไปเรียนวิชาการต่อสู้ คาดไม่ถึง ฉันยังเรียนศิลปะการต่อสู้ไม่ทันสำเร็จ ฮ่องเต้องค์ใหม่ก็ สวรรคตไปอีก ฮ่องเต้องค์ถัดมาอายุยังน้อย ชอบใช้คนหนุ่ม แต่ตัว ฉันนั้นเริ่มชราแล้ว ฉันพยายามปรับตัวตามความชอบของฮ่องเต้ ทุกอย่าง สามารถพูดได้ว่าได้ทุ่มเทความพยายามอย่างสุดความ สามารถแล้ว แต่ว่าคาดไม่ถึง ในที่สุดก็ต้องประสบกับผลลัพธ์เช่นนี้ แล้วทําไมฉันจะไม่รวดร้าวใจ” ชายเดินถนนคนนั้น ทั้งๆ ที่เห็นอกเห็นใจในชะตากรรมของ ผู้เฒ่านั้นมาก แต่กลับนึกไม่ออกว่าจะใช้คำพูดอย่างไรมาปลอบ ประโลมเขา ท่านสาธุชนทั้งหลาย.... การวางทิศทางการทำงานของตัวเองนั้น ไม่ควรนำไปผูก ติดกับตัวบุคคลคนอื่น เพราะเป็นเงื่อนไขที่เปลี่ยนแปลงได้ตลอด เวลา ความชอบความพอใจของคนเราก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอ ถึงแม้ ความชอบไม่เปลี่ยน เงื่อนไขก็อาจเปลี่ยนได้ จากการพ้นตำแหน่ง หรือการตายดังเช่นในเรื่องนี้ สิ่งที่เราควรทำคือ สำรวจตัวเองว่าเรา มีความถนัด มีความชำนาญในเรื่องอะไร หาทางทำงานที่เราถนัด สามารถใช้ศักยภาพตัวเองได้เต็มที่ และงานนั้นต้องเป็นสิ่งที่เป็น ประโยชน์ต่อสังคมส่วนรวมด้วย การผูกทิศทางการทำงานของเรา