ความวิตกกังวลและสุขภาพ : หน้า 5/49

B ©นแดน จา เขายิ่งคิดก็ยิ่งหวาดวิตก เพียงไม่กี่วันแม้ข้าวก็กินไม่ลง นอน ก็ไม่หลับ หน้านิ่วคิ้วขมวดซึมอยู่ทั้งวัน มีเพื่อนคนหนึ่งแนะนำเขาว่า “ฟ้าไม่เหมือนเพดานห้องหรอก ฟ้าไม่ถล่มลงมาหรอก แก อย่าไปกังวลเรื่องไม่ใช่เรื่องเลย ยังคงกินข้าวนอนหลับตามปกติเถิด อย่าทำลายสุขภาพตัวเองอย่างนี้เลย” ชายแคว้นฉีกลับพูดกับเพื่อนว่า “แกอย่ามากังวลเรื่องฉัน ฉันกลับขอเตือนแกรีบเตรียมตัว เสียแต่เนิ่นๆ เพราะจะเร็วจะช้าฟ้าก็ต้องถล่มลงมา” เพื่อนของเขาพูดว่า “บนโลกก็ไม่ใช่มีแต่แกคนเดียว คนอื่นๆ เขาล้วนอยู่กันอย่าง สุขสบาย ไม่มีใครมานั่งกังวลว่าฟ้าจะถล่มลงมา แล้วทำไมแก ต้องหาเรื่องเดือดร้อนกลุ้มใจมาให้ตัวเองอย่างนี้ด้วย” ชายแคว้นฉีตอบว่า “ถ้าฉันจะมีอะไรไม่ถูกต้องละก็ นั่นก็คือฉันมองเห็นเรื่องราว ต่างๆ ได้ลึกซึ้งทะลุปรุโปร่งเกินไป แต่นี้ก็คืออุปนิสัยของฉัน จะให้ ฉันดำเนินชีวิตไปแบบมั่วๆ เหมือนคนทั่วไป นั่นเป็นสิ่งเป็นไปไม่ได้” และแล้วเพราะความที่เขาวิตกกลุ้มใจอย่างต่อเนื่อง สุขภาพ ยิ่งมาก็ยิ่งทรุดโทรม และในที่สุด ในขณะที่ฟ้ายังไม่ทันถล่มลงมา นั่นเอง เขาก็ด่วนจากโลกนี้ไปเสียก่อน คนแห น า ว งา ท่านสาธุชนทั้งหลาย.... 日 อย่าเพิ่งหัวเราะหรือขำชายแคว้น คนนี้ว่าโง่ กังวลเรื่องไม่ เป็นเรื่อง ขอให้ลองถามตัวเองก่อนว่า เราได้เคยเป็นเหมือนชาย แคว้น คนนี้ คือไปคิดสมมุติเรื่องต่างๆ ของตนเองหรือครอบครัว ขึ้นว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้แล้วจะทำอย่างไรหรือเปล่า เราเคยหา ทุกข์กินเปล่ามาใส่ตัวหรือไม่ “ผู้ใดไม่จมอยู่กับอดีต ไม่พะวงถึงอนาคตจนเกินไป แต่ ตั้งใจทำกิจในปัจจุบันของตนให้ดีที่สุด ความสุขความสำเร็จของ บุคคลนั้นย่อมอยู่แค่มือคว้า” ติยโยติ หยุยติ โปโส ปเรติ ปริหายติ อนาคต เนตมตฺถิติ เตวา อุปปันนานนท์ โก ปนเทยย ฮีโร มัวรำพึงถึงความหลัง ก็มีแต่จะหดหาย มัวหวังวันข้างหน้า ก็มีแต่จะละลาย อันใดยังไม่มาถึง อันนั้นก็ยังไม่มี รู้อย่างนี้แล้ว เมื่อมีฉันทะเกิดขึ้น คนฉลาดที่ไหนจะปล่อยให้หายไปเปล่า (พุทธพจน์)