ข้อความต้นฉบับในหน้า
52
รวมพระธรรมเทคนิค ๕
ในเช้าตรู่ของวันนั้นเอง พระบรมศาสดาทรงตรวจดูสัตว์โลก ทรงเห็นลูกฉลามเข้ามาในข่ายพระญาณ รู้ถ้างูลิมาลเห็นมารดา ก็จะฆ่าเพื่อเอานิ่มือ หากพระองค์ไม่โปรด องคุลิมาลก็จะทำมาตุตสด คือฆ่าแม่ ซึ่งเป็นอันนตรัยกรรม เป็นกรรมหนักที่ปิดหนทางสวรรค์นิพพาน และทรงเห็นว่าถูลิมาลาจะเป็นอิสิตมหาสาวก จึงเตือนไปโปรดในระหว่างหนทาง
เมื่อองคุลิมาลเห็นพระบรมศาสดา จึงวิ่งปราดเข้าไป หมายจะฟันเอานิ้วมือ พระองค์ทรงแสดงอิทธิปาฐิหาริย์ บันดาลให้องคุลิมาลใส่ไม่ทันฟันไม่ถูกแม่พระองค์จะทรงดำเนินไปตามปกติ แต่ถูลิมาลึงเท่าไรก็ใส่ไม่ทัน บางครั้งพอวิ่งเข้าไปใกล้จะถึงตัวอยู่แล้ว เบื้องดาบจะฟัน พระองค์ก็ห่างออกไปอีก เป็นอยู่เช่นนี้
จนกระทั่งองคุลิมาลเหนื่อยอ่อน จึงคิดว่า "น่ารำคาญจริงหนอ เมื่อก่อนแม้แต่ช้างว่ามีกำลังมากแล้วเราก็วิ่งไล่ทัน ม้าวิ่งเร็วเราก็ยังวิ่งไล่จับได้ แต่สมณะนี้เดินไปตามปกติ เราวิ่งจนสุดกำลังแล้ว ทำไมยังตามไม่ทันอีก"
เมื่อเหนื่อยล้าจวนจะหมดแรงแล้ว ทูลิมานะก็ดลดลง คิดว่าสมณะนี้เป็นผู้ปรเสริฐกว่าเรา เป็นเจ้าโลกก่อนเรา จึงตะโกนว่า "สมณะหยุด สมณะหยุด"