วิริยาบารมี: ความเพียรในการปฏิบัติธรรม : หน้า 4/116

ปกิณกกรรม เรื่อง พระมหาเสลียม สุขอนุตฺตโม ป.๙ / พระมหาวีระ ธมฺมสโร ป.๙ / ภาพประกอบ : กองพุทธศิลป์ วิริยาบารมี ยอมตายไม่ยอมแพ้ “พุทธราชสิหมีความเพียรไม่งอหย่อน มีใจประคับประคองตลอดเวลาตอนนี้ด ท่านประคองความเพียรให้มันในภพนี้จนถึงความเป็นวิริยาบารมีแล้ว จักบรรลุโพธิญาณฉันนั้นเหมือนกัน” พุทธราชสิท้อว่าเป็นเจ้าแห่งสัตว์วีแทกา การอ้ียงรอยจะส่งมามาก เวลานี้สันสัตว์ป่าว จะครั่นคร้ามขำหวั่นไหว เวลานอนก็รักษาความเป็นเจ้าป่า มีสัตย์สัมปชัญญะ ไม่ลิ่งเลื่อนดอนดินไปมาเหมือนฤกษ์ ถ้าดั้นขึ้น หากท่านอนไม่เรียบร้อยเหมือนตอนก่อนนอน แม้ว่าหัวเท่าไรก็จะไม่ยอมออกหากิน จะฝึกใหม่ด้วยการล่มตัวลงนอนต่อไป แม้กระทั่งเวลาตะครุ่นเหยื่อ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เล็กหรือสัตว์ใหญ่ ก็ทุ่มเทเทพะลำโดนเข้า ตระครุ่นเหยื่ออย่างเต็มที่ เพราะถ้าเกิดผิดพลาด สัตว์หามีอผลรอดไปได้ จะเสียศักดิ์สิทธิ์เรืองจ้าวป่า ความเพียรที่แท้จริง จะได้รับบรรลุสลัมโพธิญาณก็เป็นกัน พระโพธิสัตว์ต้องมีความเพียรเป็นเลิศ คือ พากเพียรเรียนรู้ ฝึกตนไม่หยุดจนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง ยอมตายไม่ยอมละทิ้งความเพียร และกล้าเปลี่ยนแปลง แก้ไขข้อความของตนเองให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป คือ ๑. สังวาปนา เพีองระวัง คือ ไม่ให้บุคคลเกิดขึ้น ๒. ปทาปาน เพียระ คือ หลีกเลี่ยงความไม่ดีทั้งหลาย ๓. ภาวนาปาณ เพียรเจริญ คือ สิ่งที่จะไม่คิดเคยินอยู่กับสิ่งนั้น ก็วิริยเด็ดใหม่ให้ดีขึ้น หรือบุญใดที่ยังไม่ได้ทำ จะมุ่งมั่นทำให้อยู่ยง ๆ ขึ้นไป ๔. อนุรักษาบาป เพียรรักษา คือ ความดีที่มีอยู่ให้รอดไว้ ควรดีอะไรที่ในโลกไม่กล้าทำ ท่านก็กล้าทำ และทุ่มเททำมิดีชีวิตเป็นเดิมพันนี้คือวิริยาบารมีของท่าน พญาม้าโฆษาชีนียะ ในสมัยพุทธกาล มีพระภิกษุรูปหนึ่ง ซึ่งมีความตั้งใจปฏิบัติธรรมอย่างจริงจังมาตลอด แต่เมื่อมา วันเข้าไม่เห็นผลของการปฏิบัติ จึงเกิดความท้อแท้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงกล่าวใจว่าจะได้ทองแท้