บทสวดมนต์ "นะโม ตัสสะ" : หน้า 100/124

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสมพุทธัสสะ มีเรื่องเล่า ณ แดนมหัศจรรย์ประเทศ มีทิวเขายุ่งวาว สาดครี เป็นรมณียสถาน ซึ่งเป็นที่อยู่ของพวกยักษ์บุญเวศ อันมีมณฑลที่อยู่ว่า สาตครีย์กัษ เป็นบริวารของ ท้าวเวสสุวัณ มีหน้าที่เฝ้าทับเขามีทิวาดังทับแดน สาตครีย์กัษมีโอการสดับ พระสัทธรรมจากพระบรมศาสดามีจิตเลื่อมใสศรัทธา เปล่งคําย่อมบูชา "นะโม" หมายถึง พระผู้มีพระภาคทรงเป็นใหญ่กว่ามนุษย์ เทพดา พรหม มาร ยักษ์ และสัตว์ทั้งปวง ฝ่ายอุรสุทธิทาร เมื่อได้ดับพระกิฎิศพักของพระบรมศาสดา ก็ปรากฏน่าที่จะ ฟังธรรมบ้าง แต่เนื่องจากกายของตนใหญ่โตทำบนโลก จึงดูแคลนพระบรมศาสดาว่ามีพระวรรายเล็กนิดเดียวจึงตอบจะไหว่นั้น นานวันเข้าพระเกียรติคุณของพระองค์พระก็นำพระภาคเจ้ามา ก็ถึงเจาะไป ทำให้นรดอยู่ไม่นาน จึงเหาะมาแต่งว่า "ระคะวะโต" แปลว่า พระผู้พระภาคทรงเป็นผู้นํานอกจากธรรมอันยิ่ง อย่างไม่มีใครยิ่งกว่า "อะระทะโต" เป็นคำกล่าวสรเสริญของท้าวศัพท์เทวาทราบอยู่ ณ สวรรค์ชั้นดั่งดั่งสํารอง ท้าวลักษมีเทวาราชได้กล่าวปัญหา ซึ่งพระมุระภาคเจ้าทรงตรัสปริยายธรรมและทรงตอบปัญหาอาจทำให้มหาราชทั้งสิ้นให้ความอธิษฐาน คำนี้ว่า "อะระทะโต" แปลว่า อรหันต์ เป็นผู้ใกล้จากกิเลส ใกล้จากเครื่องของทั้งปวง "สัมมาสุทธะ" เป็นคำกล่าวย่อของสรเสริญของท้าวมหาพรหม หลังจากได้รับฟังธรรมงบังเกิดอัจฉริยะ จึงปลั่งคำกล่าวว่า "สัมมาสมพุทธะ" หมายถึง ผู้ที่ผู้ใด ผู้บิ่นนาน ด้วยพระองค์เอง ทรงรู้จริง รู้แจ้ง รู้งามว่าผู้ซึ่นใด รวมเป็นบทเดียวว่า "นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สํา มะ สัมพุทธัสสะ" แปลโดยรวมว่า ขอนอบน้อมแต่พระผู้พระภาคเจ้าพระองค์นั้น ซึ่งเป็นผู้จากกิเลส ตรีสูรย์อันได้โดยพระองค์เอง